Page 11 - โลกนิติจำแลง
P. 11
(9)
(๑) อายาวยํ ชญฺา ราชา สยํ ชญฺา กตากต ํ
นิคฺคเห นิคฺค หารหํ ปคฺคเห ปคฺค หารหํ
(โลกนีติ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน)
ไพร่ฟ้าล ูกเจ้าลูกขุน ผิดแลผ ิดแ ยกแสกว้างก ัน สวนดูแ ท้แลจึ่งแล่ง
ความแ ก่ขาด ้วยซื่อ บเ่ ข้าผ ลู้ กั ม ักผซู้ ่อน
(ศิลาจารึกหลักที่ ๑
พ่อขุนรามคำแหงมหาราช)
ท้าวพ ญาพึงทรงรอบรู้เองในทางได้และทางจ่าย
พึงทราบเองว่าสิ่งไรค วรและไม่ค วรกระทำ
พงึ ล งทัณฑแ์ ก่ผ คู้ วรรับทัณฑ์
และพ งึ ยกย่องผ คู้ วรยกยอ่ ง
(โลกนีติ ไตรพากย์)
๏ นรินทร์พ ึงรอบรู้ สรรพสรรพ์
การก่อนบ ่ก อบท ัน เท่ารู้
ชาติทรุ พลพันธ์ุ ควรข่ม ขม่ พอ่
ควรยกยกย่องผู้ ชอบใหร้ างวลั
(โคลงโลกนิติ สำนวนเก่า)
(๒) มาตฤวตฺ ปรท าเรษุ ปรทฺรเวฺยษุ โลษฺฏฺรวตฺ
อาตฺมวตฺ สรฺภ ูเตษุ ยะ ปศฺยติ ส ปณฺฑิตะ
(หิโตปเทศ)
