Page 35 - ลักษณะภาษาไทย
P. 35
การเปลี่ยนแปลงของภาษา 7-25
คาศัพท์ในสมัยรัตนโกสินทร์ คาว่า นักเลง หมายถึง “ผู้มีใจฝักใฝ่ในส่ิงน้ันๆ เช่น นักเลงกลอน
นักเลงสาเภา นักเลงเบี้ย” แต่เม่ือคานี้ปรากฏในพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554
มีความหมายมากกว่าหนึ่งนัย ได้แก่ 1) “ผู้ฝักใฝ่ในสิ่งนั้นๆ เช่น นักเลงหนังสือ นักเลงการพนัน”
2) “ผู้เกะกะระราน เช่น เขาเป็นนกั เลงมลี ูกน้องมาก” และ 3) “มีใจกวา้ ง กล้าได้กล้าเสีย เช่น ใจนักเลง”
ดงั นั้น คาวา่ นกั เลง จงึ ใชใ้ นความหมายทก่ี ว้างกวา่ ความหมายในสมยั รตั นโกสนิ ทร์
4.2 ความหมายแคบเข้า เปน็ คาศัพท์ท่ีในสมยั หนึง่ มคี วามหมายได้หลายนัย แตใ่ นอีกสมยั หน่ึงมี
ความหมายที่เฉพาะเจาะจงข้ึน ทาให้คาศัพท์คานั้นสามารถใช้ความหมายได้น้อยกว่าคาเดิม ในท่ีน้ี
ความหมายสมยั ปจั จบุ นั จะยดึ ตามพจนานกุ รม ฉบับราชบัณฑติ ยสถาน พ.ศ. 2554 ตัวอย่างเชน่
สังฆราช สังฆราช “ตาแหน่งพระมหาเถระ
ผูเ้ ป็นใหญ่สงู สดุ ในสงั ฆมณฑล”
สังฆราช “ตาแหน่งพระมหาเถระผเู้ ป็น
ใหญ่ในหมู่สงฆ์ ในสมัยสุโขทัยมีหลาย
พระองค์”
ดังขอ้ ความ
(1) “สารนี้พระบรมครูติโลกดิลกติ
รัตนศีลคันธวนวาสีธรรมกิตติสังฆราช
มหาสวามเี จ้า มพี ุทธฎีกาดงั น้ี”
ดังข้อความ
(2) “เบ้ืองสงฆ์ทั้งหลายหนคามวาสี
อันมีประธานคือสังฆราชญาณรจุ ีมหา
เถรกับไตรปิฎกมหาเถร พุทธวังศเถร
มหาอารพิ งศเถร บาญาณคันธกิ บาสวรเทพ
บาราหุล…”
(เอกพล ดวงศรี, 2562, น. 136-138)
