Page 192 - ศิริวิบุลกิตติ์
P. 192
156 ศิริวบิ ุลกิตต์
ิ
ตํ สตุ วฺ า พระนางส ริ มิ ดรี าชเทวี ไดท้ รงฟ งั พ ระราชด ำรสั ด งั น นั้ มพี ระหฤทยั
ประหนงึ่ วา่ ต อ้ งสายอสนุ บี าต และลกู ศ รรอ้ ยเลม่ เขา้ เสยี บไว้ ยกพ ระหตั ถท์ ง้ั สอง
คอ่ นพ ระท รวง แลว้ ท รงก นั แสงรำ่ ไห้ มไิ ดเ้ งยพ กั ตรด์ พู ระราชสามี มพี ระเสาวนยี ์
ตรสั พระคาถาน ี้ว่า
เนส ธมโฺ ม มหาราช ยํ ตฺวํ คจฺฉสิ เอกโก
อหํปิ เตน คจฉฺ ามิ อรญเฺ ญ วาส มิจฉฺ ามิ
วนํ เทว ตยิ คเต กถํ อหํ ชเี วยยฺ ํ
จากวากวิรหติ า จาก วาก วี ฌายิสฺสํ
ตยิ คเต อหํ ตยา สทฺธึ คมจิ ฉฺ ามิ เทว
ยถา นูน มาตงฺโคปิ กุญฺชโร อรญเฺ ญ จโร
วสิ มคิริทคุ ฺเคส ุ กเรณกุ า ปท าปทํ
ตํ อนคุ จฉฺ นฺตี ธวุ ํ เอวม าหํ สาม ิเกน
อรญฺเญ จรนฺเตนปิ อนคุ จฉฺ สิ สฺ ามิ สห
เยน มคเฺ คน คจฺฉ ตว ํ ตมหฺ ิ มยหฺ เมว คติ
ตยิ ทุกขฺ ิเต จ กถ ํ สขุ ํ วเสยฺยํ นคเร
ตยิ คเต อหํ ปจฉฺ โต อนุพนฺธสิ ฺสาม ิ ปตึ
ความว่า ข้าแต่พระมหาราช พระโองการซึ่งตรัสประกาศมานี้ยังหาชอบ
ธรรมไม่ พระองคจ์ ะเสดจ็ ไปสปู่ า่ แตพ่ ระองคเ์ ดยี วดว้ ยอาการใด ๆ หมอ่ มฉนั
ก จ็ ะไปอยเู่ สยี ในป า่ ด ว้ ยอาก ารนน้ั ๆ ขา้ แตเ่ ทวบ พติ รเจา้ เมอ่ื พ ระองคเ์ สดจ็
ไปป่าแล้ว หม่อมฉันจะดำรงชีพอยู่ผู้เดียวอย่างไรได้ นับวันแต่จะ
ซบู ผอมตรอมใจตาย อปุ ไมยดงั น างนกจากพรากอ นั พลัดผัว ฉะนัน้ เมอ่ื
พระองค์เสด็จไปถึงไหน หม่อมฉันก็จะตามเสด็จไปถึงน้ันกับพระองค์ด้วย
มหาวิทยาลยั สโุ ขทยั ธรรมาธริ าช
