Page 178 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ขนมเทียน...ของแม

“แลว เขามสี ิทธอิ์ ะไรละ ยาย เขารจู กั บา นเรามากกวา คนทม่ี าซื้อของเราหรอื
ไงเนี่ย ทำไมทำอะไรโดยตามใจตัวแบบนี้ ไมนึกถึงวาคนอื่นจะเดือดรอนขนาดไหน
บางมั้ย” รันพูดดวยนำเสียงที่ไมพอใจอยางแรง รันนับดูแลวขนมยังขาดอีกเปนรอย
ทุกคนเหนื่อยแทบตายกวาจะทำขนมไดเปนถาดๆ

“ตอนนี้ก็ตองใหปาพัชรีหาสิบลูกไปกอนสินะยาย โอย อยากจะบา” รัน
สงเสียงไมพอใจดวยความโมโห

“ดีนะที่รันเก็บแยกใสตระกราหวายไวกอน แตก็ยังไมพอ ยังขาดอีกรอย
สามสิบกวาลูก” รันพดู ในขณะที่ยายพยักหนาเปนเชิงเห็นดวย

“แลวทีนี้จะบอกกับรานโกเหมงยังไงละยาย” รันถาม
“เห็นแมแกบอกวาขอเลื่อนสงขนมเปนพรุงนี้” ยายตอบ
“งั้น...คืนนี้เราคงไดนอนดึกสินะยาย” รันพดู ขึ้น
“ทำไงไดละ” ยายตอบ
“ถาเปนรันนะ รันไมมีทางจะทำขนมขายแบบนี้แนๆ ถาตองมาเจอคนเห็น
แกตัวแบบนี้นะยาย” เมื่อรันพดู จบ ยายก็ไมมีทีทาวาจะเอยอะไรออกมาอีกเลย
รันกับยายก็ตองรอแมที่ไปซื้อแปงและมันกลับมาถึง จึงไดทำงานกันตอ ซึ่ง
กวา จะเสรจ็ กใ็ กลส ที่ ุม และตอ งหอ เกบ็ ไวใ นตเู ยน็ กอ นทั้งทยี่ งั ไมน ึ่ง เพื่อรอมานึ่งขนม
ตอนหกโมงเชา จึงคอยไปสงใหที่รานโกเหมงก็ถือวาเปนอันจบเรื่องการทำขนมคราว
นั้น
หลังจากสิ้นสุดการทำขนมคราวกอนวันเวลาก็ไดลวงเลยมาถึงวันเกิดของ
รนั ในตอนเชาตอนที่แสงแดดแจมใส ของวันหนึ่งสำหรับรัน เธอรูสึกวาวันนี้รูสึก
หอเหี่ยวใจจนไมอยากทำอะไรไปมากกวาอานหนังสือเตรียมสอบ รันรูวาวันนี้เปน
วนั เกดิ ของเธอ แตเ ธอกไ็ มไ ดร สู กึ วา มนั เปน วนั ทยี่ ง่ิ ใหญอ ะไรนกั มากกวา ทผี่ า นๆ มา
ระหวางที่รันกำลังนั่งอานหนังสือเรียนอยูในหองตนเอง ก็มีเสียงวิ่งตึงตังขึ้นมาบน
บาน รันเหลือบสายตาเพียงนิดก็รูวาบุคคลที่ทำเสียงดังนั้นคือใคร
“พรี่ ัน สุขสันตว ันเกดิ ” น้ำเสยี งใสๆ ของเดก็ วัยสิบขวบดังเจอื้ ยแจว กุก เดก็
ผูหญิงขางบานที่เลนกับรันมาตั้งแตเด็กๆ นั่นเองที่เปนตนเหตุของเสียง

๑๗๐