Page 180 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ขนมเทียน...ของแม

“ไมอยากกิน” รันตอบสั้นๆ
“แตกุกอยากกินเคก นะปามล ไปซื้อเคกวันเกิดพี่รันมากินกันเถอะ” น้ำ
เสียงใสเริ่มกลับมาออนแมอีกครั้ง คราวนี้รันขมวดคิ้วดวยอารมณขุนเคือง วันเกิดป
นี้มันเปนอะไรกัน มีเรื่องใหรันไมพอใจไดทุกเรื่องเลยใหตาย
“ก็บอกวาวันนี้ไมกิน ก็ไมกินสิ!” รันพูดเสียงดังจนจะกลายเปนตะคอก
แมมองหนารันเปนการปรามรันที่ลุกพรวดขึ้นจากเกาอี้ กอนจะเดินไปเก็บจานที่
หลังบานดวยอารมณขุนเคือง
“นะปามล กุกอยากกิน นะ นะ” เสียงของกุกยังคงออนวอนจนกระทั่งรัน
ออกมาจากหองครัว
“ถามจริง กุก นี่มันวันเกิดใครกันแน” เสียงของรันเริ่มไมเปนมิตร
“พอไดแลว รันไปเอากระเปาจากลิ้นชักมา” แมพูดตัดบททั้งสองกอน
รันเลิกคิ้ว
“เอาทำไมแม”
“ไปซื้อขนมเคกไง”
“รันบอกวาไมกินไง” รันเริ่มรูสึกไมดี และวันนี้รันไมอยากออกจากบานเลย
ซักนิด
“ไปเอามา” แมพูดย้ำ
“ไมกิน” รันนั่งกระแทกลงกับเกาอี้รับประทานอาหาร
“เอะ รัน แมบอกใหไปเอากระเปามาไง” แมเริ่มมีอารมณขึ้นมาแลว
รันถอนหายใจพรืดดวยอารมณขุนเคือง กอนจะไปกระชากลิ้นชักที่อยูบน
โตะทำงานออกมาจนเสียงดังลั่น
“เบาๆ รัน” แมพูดเสียงเขม รันไมสนใจ พรอมกับหยิบกระเปาเงินสงใหแม
กอนจะกลับไปนั่งดูทีวีตอ
“เอา แลวทำไมไมลุกขึ้นละ เร็ว จะไดรีบไปซื้อแลวจะไดรีบกลับ” แมเรียก
รันอีกครั้งเมื่อรันไมไดใหความรวมมือ
“ใครมนั อยากกนิ นกั ก็ใหเงนิ แลว ไปซอ้ื กนิ เองสิ วนั เกดิ ของมนั เองไมใ ชเหรอ”

๑๗๒