Page 181 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

กมลวรรณ ศรีคำทา

“...แต‹ท่ีแน‹ๆ “ รันพดู กระทบกระเทียบจนแมขึ้นเสียงดังลั่น
“บอกใหลุกขึ้น อยามาทำอยางนี้กับแมนะ!”
แผลทางใจของรัน รนั มองหนา แมอ ยพู กั นงึ กอ นจะมองกกุ ทล่ี กุ ขน้ึ
ในตอนน้ี
ตงั้ แตแ มไ ดก ระเปา เงนิ นานแลว รนั ถอนหายใจ รสู กึ เสยี ว
รันไดรŒ บั บาดเจ็บ แปลบที่หนาอก เธอไมไดรูสึกแยท ี่แมวาหรอก แตรูสึก
จังๆ! แปลกๆ กับการที่ตองออกไปซื้อของคราวนี้ตางหาก

รันลุกขึ้นโดยไมเต็มใจนักกอนจะเดินออกจาก
บานไปพรอมแมและกุก พากันเดินไปยังริมถนนใหญ
ที่มีหางสรรพสินคาสามที่ติดตอกัน แมของรันมองทั้ง
สามหางกอนจะบอกกับรันวา

“แมวาเราไปซื้อพิชซากันดีกวา แมวาถาไป
ซื้อเคกที่หางสรรพสินคาที่สามแลวตองขามสะพานไป
บันไดมันชัน แมไปไมไหวหรอก”

“แลวแมจะออกมาทำไมละเนี่ย โทรสั่งเอาก็
ไดมั้ง” รันพูด มองที่บันไดของหางสรรพสินคา ที่อยู
ไกลออกไป แมของรันเปนคนอวน การเดินขึ้นเดินลงก็
ทำใหแมของรันเหนื่อยพอควร ประกอบดวยความชัน
ของบันไดสะพานลอยก็ทำใหแมพลัดตกมาแลวรอบ
หนง่ึ อยา วา แตแ มเ ลย รนั กเ็ คยตกบนั ไดตอนอายสุ บิ สอง
เลนเอาปวดเทาไปหลายวัน

“เอานา ไหนๆ ก็ออกมาแลว งั้นเราขามถนน
ดีกวา” แมของรันจับมือรันกับกุกไว พากันขามถนน
เพื่อไปยังเกาะกลางถนนซึ่งเปนทีต่ ั้งของหางสรรพสินคา
ที่สอง

๑๗๓