Page 179 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

กมลวรรณ ศรีคำทา

“ฮื่อ” รันตอบรับสั้นกอนจะหันไปใหความสนใจกับหนังสือในมือตอ
“แลว วนั นจี้ ะเลย้ี งอะไรกนั ดอี ะ วนั เกดิ พรี่ นั หนอู ยากกนิ เคก ” นำ้ เสยี งออ นๆ
พรอมกับกระตุกแขนเสื้อขางหนึ่งของรัน
“ปนี้ไมจัด” รันตอบสั้นๆ พรอมกับมองหนากุกดวยใบหนานิ่งเรียบ รันรูสึก
ไมคอยดีกับวันเกิดตัวเองปนี้เทาไหรนัก
“ทำไมอา” น้ำเสียงผิดหวังดังทันที รันถอนหายใจดังพรืดดวยความ
รำคาญ
“ก็เพราะไมอยากจัด” รันตอบดวยความรูสึกที่แยกวาเดิม รูสึกวาวันเกิด
ปนี้มันแปลก รันไมชอบเอาเสียเลย
กุกทำหนามุยพักนึง กอนเดินลงไปจากบานของรัน รันถอนหายใจกอนจะ
คิดถึงคำพูดของแมที่พดู ไดไมกี่วันกอนหนานี้กองอยูในหัว
“ชวงนี้เราไมคอยมีเงินใชกันนะลูก เราตองประหยัด และทำขนมขายเพิ่ม
ดวย”
ชวงเวลาค่ำในวันนั้น รันเดินลงมาจากชั้นสองของบาน เพื่อหาอะไรมาเติม
พลัง กอนจะอานหนังสือสอบตอ ก็เห็นแมกับยายนั่งดูทีวีอยู สวนพอพึ่งจะกลับมา
จากที่ทำงาน รันตักขาวตมมากินไดสองสามคำบนโตะอาหาร รางเล็กก็วิ่งเขามาใน
บาน พรอมกับนั่งขางแมของรัน และถามแมของรันดวยน้ำเสียงเจื้อยแจว
“ปามล วันนี้วันเกิดพี่รัน ปามลจะเลี้ยงอะไรเปนวันเกิดพี่รันจะ” รันขมวด
คิ้วทันทีที่ไดยิน
ตกลงที่พูดกันเมื่อเชาไมไดเขาหกู ุกเลยรึไงนะ
“ไมรสู ิ พรี่ ันเขาไมไ ดบ อกอะไรเลยหน”ิ แมข องรันมองหนารัน รันทำสายตา
รำคาญกอนจะตักขาวตมกินไป
“แตวันเกิดพี่รัน หนูอยากกินเคกนะปามล” กุกออนดวยน้ำเสียงหวาน
สุดฤทธิ์
“ก็บอกแลวไงวาปนี้ไมเลี้ยง” รันตอบเสียงหวน
“ทำไมละ” แววตากลมโตเต็มไปดวยคำถามมองมาที่รัน

๑๗๑