Page 64 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ความจริงหรอื สิ่งหลอกลวง

ยังไมไดไปเอา เขายังไมใหไป แมก็ถามอีกวาเขานั่นคือ

ใคร ยายก็บอกวาเขาคือคนที่ดูแล ขาพเจาก็เลยเขาใจ

ไปเองวานาจะคือยมทตู หรือเปลา ยายยัง

มองมาที่ฉันกับพี่ดวยนะ แลวก็พูดอะไร

เขาจะไม‹นยิ มเก็บกระดูก สักอยางที่ฉันก็ฟงไมออก คุยกันไดสักพัก
ไวทŒ บ่ี Œาน เมื่อคนตายไปแลวŒ ยายก็บอกวาเขาเรียกแลว แมกับลุงก็เลย
ถามวาอยากไดอะไรไหม จะไดทำบุญไป
พอครบรอŒ ยวนั แลวŒ ใหพรุงนี้ (ซึ่งจะมีงานทำบุญครบรอยวัน)

เขาก็จะมีพิธีทำบุญ ยายก็บอกวาอยากไดเสื้อที่มีกระเปาแบบ
มีซิป เพราะยายชอบใสเสื้อแบบนั้น แลว
แลวŒ ทำลายกระดกู ทิง้ กร็ องเทา แตะ แมก ถ็ ามตอ วา แลว จะเอา

เสื้อสีอะไร ทานก็บอกวาสีขาว แลว

พวกเราก็สั่งลากันอยางเปนจริง

เปนจัง ฉันก็ไดแตนั่งยิ้มหวาน

พวกเราทุกคนเขาไปหายาย

ตางคนก็ตางจับมือยายเปน

ครั้งสุดทาย แตฉัน

ไม ได จั บ ตอง นะ

เพราะ พอ จะ

เขาไปยายก็

ถอย ไป ที่ เบาะ

เสียแลว เสียงไอ

ดังขึ้นอยางเจ็บปวด

อีกครั้งพรอมกับราง

ที่ฟุบนอนลงไป นั่นคือ

วาเปนการสิ้นสุดการ

๕๖