Page 67 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ธมนวรรณ ศิริงาม

สิ่งทีด่ ที ่สี ุดของชวี ติ
(พอจาแมจ า หนขู อโทษ)

““ ฉันเปนเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังศึกษาอยูชั้น
มธั ยมปลายแตฉ นั กค็ ดิ วา การทไี่ ปเรยี นทกุ ๆ วนั นั้นมนั ไม
ไดชวยใหชีวิตของฉันดีขึ้นเลย ฉันเคยพูดกับแมไปอยาง
นั้น แตแ มก บ็ อกวา “ทำไมถงึ คดิ แบบนั้น ลกู ของแมไ มไ ด
และแมก‹ ็กอดฉัน เปน คนโงเ ลย” และแมก ก็ อดฉนั ฉนั รสู กึ ถงึ ความอบอนุ ที่
ฉนั รูสŒ กึ ถงึ ความอบอ‹นุ แมมีใหฉัน
ที่แม‹มีใหฉŒ ัน บานของฉันนั้นก็ไมไดเปนคนที่มีฐานะร่ำรวย

พอ ของฉนั กเ็ ปน คนรบั จา งทำงานทวั่ ไป สว นแมน นั้ กเ็ ปน

คนขายขนมและของอื่นๆ ที่สามารถหาไดจากธรรมชาติ

ในทกุ ๆ วนั ฉนั เบอ่ื หนา ยกบั การทแี่ มต อ งมาปลกุ ใหฉ นั ลกุ

ขึ้นไปชว ยหาพืชสมนุ ไพรเพื่อจะนำไปขายทตี่ ลาด เพราะ

แมตองทำขนมเพื่อไปขายในตลาดตอนเชา และเชาวันนี้

กเ็ ปน เหมอื นทกุ ๆ วนั ทแี่ มต อ งมาปลกุ ใหไ ปชว ยงานไปหา

ใบตองและพืชสมุนไพร แตฉันก็ไมไดไปหาพืชสมุนไพร

๕๙