Page 72 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ส่งิ ที่ดที ี่สดุ ของชวี ติ

แมโ ดยทไ่ี มม สี าเหตุ และคำขอโทษของแม เปรยี บเทยี บ
กบั คำขอโทษของโอต ไมไ ดเ ลย แตฉ นั กท็ ำไดเ พยี งแตก อด
แมไ ว และปลอบใจแมว า มนั คงจะไมร า ยแรงมาก และพอ
ก็ตองหาย เราพาพอกลับมาพักที่บาน เพราะเราไมมีเงิน
พอที่จะใหพอพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล

เชาวันรุงขึ้น วันนี้ฉันตื่นกอนแม เพราะฉันรูสึก
เปนหวงพอมาก เมื่อแมตื่น ฉันบอกกับแมวา “วันนี้แม
ไมตองทำอะไรมาก นอนพักเถอะ เดี๋ยวหนจู ะเอาของไป
ขายเอง” ฉันคิดไดวา การที่แมสงใหฉันไปเรียนนั้น ฉัน
เอาเงินไปทิ้งเปลาๆ เอาแตสนุกไปวันๆ โดยไมหันหลัง
กลับมามอง พอแมเลยวาพวกเขาลำบากแคไหน

ฉันเอาขนมไปขายทีต่ ลาด คนทีต่ ลาดกร็ เู รื่องที่
พอไมสบายกันหมดแลว รวมทั้งคุณครูดวย ฉันนั่ง

ขายขนมจนหมด มีคุณครูทานหนึ่งที่เคยสอน
ฉันที่โรงเรียน เธอถามวา “พอเธอไมสบายเปน
โรคอะไรหรือ” ฉันจึงตอบเขาไป คุณครูบอก
วา มสี มนุ ไพรทชี่ ว ยทำใหโ รคนห้ี ายได เธอรบู า ง
ไหม ฉันสายหัว คุณครูทานนั้นบอกวาใหตาม
เธอไป ฉันเดินตามเธอไปที่บาน เธอหยิบหนังสือ
ที่หนาปกนั้นเขียนวา “ยาสมุนไพรรักษาโรค”
เธอบอกกับฉันวา “เอาไปเปดดูมีโรคมะเร็งที่พอ
เธอเปนอยู ลองใชวิธีนี้ดเู พราะสมุนไพรหาไดงาย
บานเธอก็ไมคอยมีเงิน ลองดูก็ไมเสียหาย”
ฉันดีใจมาก และรีบเปดหนังสือเลมนั้นดู ฉัน
สะดุดตาเมื่อเปดไปโรคมะเร็งและเห็นชื่อสมุนไพร
คน่ึ ฉา ย บวั บก ผกั ชฝี รง่ั กระชาย มนั เทศ มนั เหมอื น

๖๔