Page 71 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ธมนวรรณ ศิริงาม

แตจ ๆู ฉนั กไ็ ดย นิ เสยี งเหมอื นคนเรยี ก พอฉนั หนั

หลังกลับไป ก็พบกับโอต เขาพดู กับฉันวา “ขอโทษทีที่

ไมไดรับโทรศัพท พอดีใสไวในกระเปา” แตความจริงนั้น

ไมใ ชเ ลย เขาโกหกเราอยา งงา ยๆ ฉนั ผลกั เขาออกไปแลว

พดู กลบั ไปวา “อยา มาโกหกเลย อยา มายุงกบั ฉนั อกี ฉนั

“ ไมไดเปนคนโงเหมือนที่เธอคิดไว” โอตกอดฉันตอบแลว
บอกวา “ขอโทษ” แตการกอดและคำพูดที่เขาบอกวา

“ขอโทษ” มันไมไดทำใหอะไรดีขึ้นเลย ฉันไมรูสึกดีกับ

คำพดู และการกระทำของเขา ฉนั กลบั รสู กึ

ขอโทษ แยกวาเดิมดวยซ้ำ ฉันเลยเดินหนีจากเขา
ที่หาเงินไดŒไมท‹ ัน ไปอยางไมใสใจ แตฉันก็รูสึกเสียใจที่ไปรัก
คนที่เขาคิดวาเราโง

ที่จะพาพ‹อมาตรวจกอ‹ นหนŒานี้ วันนี้ฉันกลับบานชา เพราะวา
“ อยูคุยกับเพื่อนที่โรงเรียน ถึงเรื่องที่ฉันพึ่ง
จนตอŒ งทำใหŒพ‹อ เลิกกับโอตไป เพราะฉันรูสึกเสียใจมาก
เปนš แบบนี้ เมื่อฉันกลับมาบานแมก็รีบวิ่งมาหาฉัน ฉัน

ตกใจอยางมากเพราะสีหนาของแมนั้นไมดีเลย แมได

บอกกับฉันวา “พอเปนอะไรไมรู อยูๆ ก็สลบไป” ฉัน

ตกใจมากจึงรีบวิ่งเขาไปดูพอและชวยแมพาพอไปสงที่

โรงพยาบาล

เมื่อคุณหมอออกมาจากหองตรวจ เขาไดบอก

กับแมวา พอเปนโรคมะเร็ง แตวายังเปนระยะแรกๆ มี

โอกาสหายไดบาง ฉันและแมเสียใจมาก เราตางน้ำตา

ไหลออกมาโดยไมรูตัว แมไดบอกกับฉันวา “ขอโทษ ที่

หาเงินไดไมทันที่จะพาพอมาตรวจกอนหนานี้ จนตอง

ทำใหพอเปนแบบนี้” ฉันกลับยิ่งรูสึกผิดที่ชอบไปขอเงิน

๖๓