Page 68 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ส่ิงทีด่ ีท่สี ุดของชวี ติ

อยางที่แมสั่งไว เพราะฉันตื่นมาก็เกือบจะ ๖ โมงแลว ฉันแคเดินออกไปรอบๆ บาน
เทา นน้ั เพราะกลวั วา แมจ ะดุ เมื่อ ๖ โมง ฉนั รีบไปอาบนำ้ แตง ตวั เพื่อจะไปเจอเพอ่ื นๆ
ที่หนาโรงเรียน เพราะเดี๋ยวเพื่อนๆ จะวาเอาวามาชาทำใหพวกเขาตองรอ

ในทุกๆ วันกอนเขาโรงเรียนฉันและเพื่อนๆ ไดนัดกันวาจะมาเจอกันหนา
โรงเรียน และเขาโรงเรียนพรอมกัน ฉันจึงรีบทำธุระสวนตัวใหเสร็จเร็วที่สุดเพราะ
กลวั วา เพอื่ นๆ จะมารอกนั แลว แตพ อมาถงึ หนา โรงเรยี น มเี พยี งเพอื่ นของฉนั คนเดยี ว
ทม่ี ารออยู เธอเปน คนทม่ี าโรงเรยี นเรว็ กวา คนอน่ื ๆ อยเู ปน ประจำเพราะเธอกต็ อ งชว ย
แมไปขายของที่ตลาดเหมือนกับฉัน ฉันยืนรอเพื่อนประมาณ ๑๕ นาที จนเพื่อนๆ
มากันจนครบ แตฉันก็ตองรอเพื่อนสนิทของฉันอีกคนหนึ่ง เขาชื่อโอต

โอตเปนเพื่อนสนิทกับฉัน หรือเรียกอีกอยางไดวาแฟน ฉันกับเขาพึ่งจะ
รูจักกันไดไมนานนี้เอง เขาเปนคนเรียนไมคอยเกง เกเรบาง แตฉันก็คิดวามันคงเปน
เรื่องธรรมดาของเด็กผูชายที่ชอบหาเรื่องทะเลาะกับคนอื่น เกเร ไมเขาเรียน แตฉัน
ก็ไมรูวาคนอื่นภายนอกเขาจะบอกวาโอตเปนคนยังไง เพราะคนเราก็คงมีความคิด
ที่แตกตางกันออกไป

โอต มาชา มากในวนั นี้ เพอื่ นๆ ของฉนั เลยขอเขา โรงเรยี นไปกอ น ฉนั ยนื รอโอต
หนา โรงเรยี นจนเกอื บจะ ๘ โมง เมอ่ื เขามาถงึ ฉนั เลยถามเคา วา “ทำไมถงึ มาชา ” โอต
เพยี งตอบกลบั มาวา “รถตดิ รอไมไ ดเ หรอ” ฉนั กเ็ งยี บไปสกั พกั เพราะรสู กึ เสยี ความรสู กึ
บางเล็กนอย แตก ไ็ มเ ปนไร ไมโ กรธ เพราะเขาคงไมไ ดค ิดกอนทจี่ ะพดู เทานั้น เราเลย
พากนั เขา โรงเรยี น แตก ต็ อ งโดนคณุ ครวู า เพราะวา มนั เปน เวลาทเี่ ขา โรงเรยี นสายแลว

เมื่อเขามาในโรงเรียนเราก็แยกกันเพราะโอตไปหาเพื่อนของเขา สวนฉันก็
เดินไปเขาหองเรียนตามปรกติ ฉันไดแตคิดวาเมื่อไหรจะถึงเวลาเลิกเรียนสักที ฉันจะ
ไดไ ปเจอโอต เพราะเขาพดู ไวเ มื่อตอนกินขา วกลางวันวาจะชวนไปดหู นงั ดว ยกัน และ
ฉันก็ไดแตนั่งรอเวลาวาเมื่อไหรจะหมดเวลาแตละวิชาสักที

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนฉันรูสึกดีใจมากที่จะไดไปดูหนังสักที ฉันรีบเดินออก
มาจากหอง เพื่อจะไปหาโอต แตโ อต กอ็ ยขู างลางนานแลวเพราะเขาไมย อมขึ้นเรยี น
เขาบอกเพียงวา “เบื่อ อยากลงมาเตะบอลมากกวา” ฉันก็ไมไดวาอะไร เพราะมัน

๖๐