Page 70 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ส่งิ ที่ดีท่ีสดุ ของชีวิต

หัวมาก ตัดใบตองไมไหว เมื่อวานแมจะสั่งใหฉันทำ เพราะพอก็ไมสบายไมอยากจะ
ใชงานเขาหนัก อยากใหพักผอนมากๆ แตฉันก็ไมกลับมาสักทีเขานั่งรอตั้งแต ๔ โมง
จน ๑ ทุม ฉันก็ยังไมกลับมา แมบอกวากลัวฉันหิว ก็เลยเหลือกับขาวไวให แมทาน
ไปนดิ เดยี วเพราะกลวั ฉนั จะไมอ ม่ิ ฉนั กส็ ำนกึ ผดิ ทเี่ อากบั ขา วไปทง้ิ แตฉ นั กค็ ดิ ในใจวา
“ไมจริงหรอกมั้ง เห็นมีกับขาวอยูไมกี่อยางเอง คงจะกินไปหมดแลว” แตฉันก็ไมได
พูดอะไร เพราะดเู วลาก็ ๖ โมงกวาแลว เดี๋ยวโอตจะตองมารอ และเพื่อนๆ คงจะมา
กันหมดแลว พอทำเสร็จ ฉันก็รีบไปอาบน้ำแตงตัว และออกจากบาน

กอ นออกจากบา นฉนั ไปขอเงนิ แม เนอ่ื งจากโอต ยมื เงนิ ฉนั ไปเมอ่ื วาน เพราะ
เขาจะไปเที่ยวกับเพื่อนตอหลังจากที่แยกกันตอนดูหนังจบ และฉันคิดวาจะไปหา
อะไรกินกับโอตดวยเย็นนี้ แตแมกลับบอกวาไมมีเงิน กำลังเก็บเงินจะพาพอไปหา
หมออยู ฉันแอบอารมณเสียและแอบคิดในใจวา “ไมสบายอะไรหนักหนา ไมเห็นจะ
เปนไรมากเลย” แมคงเห็นฉันทำสีหนาไมดีจึงใหเงินมา ๑๐๐ บาท ฉันรีบเดินออก
จากบานเพราะวากลัวแมจะดุอะไรอีก

เมื่อฉันมาถึงหนาโรงเรียน สุดทายฉันก็ตองมารอโอตตามเดิม ฉันแอบคิด
ในใจวา ทำไมโอตถึงมาชาตลอด ทั้งๆ ตอนที่โทรไปหาโอต เขาก็บอกวาออกมา
ตั้งนานแลว ฉันยืนรออยูนาน เลยถือโอกาสเดินดขู องแถวโรงเรียน เมื่อฉันดนู าิกา
มันก็เกือบจะ ๘ โมงแลว โอตยังไมโทรมาสักที ฉนั เลยหยิบโทรศัพทโทรไปหาโอต
แตโ อต ก็ไมยอมรับสาย ฉันคิดวาโอตคงมารอที่หนาโรงเรียนแลว ฉันเลยเดินกลับไป
ที่หนาโรงเรียน

ในระหวา งเดนิ นน้ั สายตาฉนั เหลอื บไปเหน็ โอต กำลงั เดนิ จบั มอื อยกู บั ผหู ญงิ
อีกคน พวกเขาดสู นิทสนมกันมาก ฉันลองโทรไปหาโอตอีกที เขาทำหยิบโทรศัพทขึ้น
มามอง แตก็ไมยอมรับมัน ฉันจึงแนใจแลววา นั่นตองเปนแฟนใหมของเขาแนๆ เลย
ฉันรูสึกเสียใจมาก ฉันคอยๆ เดินไปที่หนาโรงเรียน ในใจคิดแตวา “ทำไมเขาตองไป
มคี นใหมท งั้ ๆ ทเี่ รากไ็ มไ ดท ำอะไรผดิ เลย” คำพดู นดี้ งั อยใู นหวั ฉนั ตลอดทางทเี่ ดนิ กลบั
ไปที่โรงเรียน

๖๒