Page 69 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ธมนวรรณ ศิรงิ าม

เรื่องของเขา เราคงไปหามไมได ฉันถามเขาวา “จะไปกันหรือยัง ไมอยากกลับบาน
ดึก” เขาก็บอกวา “ก็ไดๆ รอ ๕ นาที” เขาเลนกับเพื่อนสักพักและไปเก็บของ

จากนน้ั เรากไ็ ปดหู นงั ดว ยกนั จนลมื ไปวา เมอ่ื เชา แมไ ดบ อกวา ฝากซอ้ื คน่ึ ฉา ย
บัวบก ผักชีฝรั่ง กระชาย และมันเทศ เพื่อจะเอาไปใหพอรับประทานเพราะเขากำลัง
ไมสบายแตแมยังไมมีเงินพอที่จะพาพอไปหาหมอที่โรงพยาบาลได แมจึงทดลอง
ใหพอรับประทานสมุนไพร เผื่อจะทำใหอาการดีขึ้นมาบาง แตกวาหนังจะฉายจบก็
ประมาณ ๒ ทุมกวาแลวคงไมมีรานที่ขายผักสมุนไพรเหลานี้เปดอยู ฉันก็เลยไม
ไดใสใจเพราะวาคิดไวอยูแลววาพอดูหนังจบรานขายผักตองปดแลวอยางแนนอน
และพรุงนี้หรือวันอื่นคอยมาซื้อก็ไดไมเห็นจะเปนไร โอตไดพาฉันมาสงที่ปายรถเมล
เราสองคนแยกทางกันกลับบานเพราะบานของเขาและฉันไมไดอยูใกลกันเลย

ฉันขึ้นรถเมลกลับบานอยางเคยแตวันนี้รถติดเปนพิเศษฉันเองก็ไมรูสาเหตุ
ของมันเหมือนกัน กวาจะถึงบานก็เวลา ๓ ทุมแลว พอและแมตางก็เขานอนกันหมด
เพราะพรุงนี้แมยังตองตื่นเชามาทำขนมและยังตองไปขายของอีก แตแมก็ยังเก็บ
กับขาวไวใหฉันไดกิน ฉันวางกระเปาลง และเปดดูกับขาวที่อยูในตูที่แมไดเก็บไวให
แตพอเปดดูฉันคิดในใจวา “ไมเห็นจะมีอะไรกินเลย มีแตอะไรก็ไมรูไมเห็นจะนากิน
มีแตผักกับของเดิมๆ” ฉันรูสึกอารมณเสียเล็กนอย ฉันเลยเก็บกับขาวทิ้งและเก็บ
จานไปลาง

ฉันกลับเขามานอนในหองของตัวเองและคิดถึงโอต ในตอนที่เราไปดูหนัง
ดวยกันฉันวาเคาเปนคนดีและเปนคนเดียวที่เขาใจความรูสึกของฉัน ฉันรูสึกรักเขา
มาก แลวฉันก็เผลอหลับไป

ฉันรูสึกตัวอีกที ก็เหมือนเคย คือแมฉันมาปลุกใหไปหาสมุนไพรที่เขาปลูก
ไว และตามสวนที่อยูใกลๆ แตวันนี้แมปลุกฉันเร็วกวาทุกวัน แถมยังใหฉันตัดและ
เช็ดใบตองเพื่อจะนำมาหอขนมที่จะนำไปขาย ฉันรูสึกหัวเสีย รำคาญแมเล็กนอย
แตฉันก็ตองออกไปหา เพราะเดี๋ยวแมจะดุเอา

พอกลับมาถึงบาน แมก็รีบมาชวยถือของที่ฉันเอามาได มีทั้งใบตอง และ
สมนุ ไพรตา งๆ แตฉ นั กย็ งั ตอ งตดั ใบตองและเชด็ ใบตองดว ยเพราะวา เมอ่ื วานแมป วด

๖๑