Page 65 - เทพนิยายสงเคราะห์เรื่อง เมขลา-รามสูร และพระคเณศ
P. 65

55
      อีกเ​รื่องห​ นึ่งม​ ีอ​ ยู่​ในส​ กันทป​ ุราณะเ​ล่าว​่า พระ​ศิวะก​ ำหนดไ​ว้ว​่า ถ้าใ​คร​
ไดบ​้ ชู าพ​ ระอ​งค​์ ณ เ​ทวาลยั โ​สมน​ าถ กจ​็ ะไ​ดข​้ ึน้ ส​วรรคท​์ กุ ค​น. คราวน​ ี้ กม​็ ป​ี ระชาชน​
​พา​กัน​ไป​ทำ​กิจ​พิธี​บูชา​พระ​ศิว​ลึงค์​กัน​เป็น​อัน​มาก. ฝ่าย​พระอินทร์​และ​เทวดา​
ทั้งห​ ลาย รู้สึกร​ำคาญ​ที่ม​ ี​พวกผ​ ู้ห​ ญิง พวก​ศูทร คนนอกศ​ าสนาและ​คน​ทำบาป​
หยาบช​ ้า ขึ้นส​ วรรค์​กันม​ าก. พวก​เหล่าน​ ี้​เดิม​กำหนดอ​ ยู่ว​่า​จะ​ต้อง​ตกน​ รก ที่มา​
ได้​ขึ้น​สวรรค์​อย่าง​นี้ ไม่​เป็นการ​สมควร​เลย. พระอินทร์​และ​ทวย​เทพ​ขึ้ง​เคียด​
เกลียด​ชังม​ าก พา​กันข​ ึ้น​ไปเ​ฝ้า​พระ​ศิวะย​ ัง​เขาไ​กรลาส​กราบทูลว​่า “ข้าแ​ ต่​พระ​
ศังกร, โดย​พระ​มหา​กรุณา​แห่ง​พระองค์ บัดนี้​มี​มนุษย์​ขึ้น​สวรรค์​กัน​มากมาย​
นัก จน​พวก​เทวดาเ​กือบจ​ะไ​ม่มี​ที่อ​ ยู่ มนุษย์ผ​ ู้​ไม่ใช่อ​ มร เข้าไป​เพ่นพ่านท​ ำการ​
เกะกะบ​ นส​ วรรค์ต​ ามอ​ ำเภอใ​จ, ปากก​ ็พ​ ูดเ​อ็ดอึงว​่า “เราเ​ป็นใ​หญ่ เราเ​ป็นใ​หญ่.”
ขณะ​นั้น​พระ​ธรรม​ราช (พระ​ยม) ตรวจ​ดู​บุญ​บาป​ของ​มนุษย์ แล้ว​ก็​ตก​ตะลึง,
เพราะน​ รกท​ ั้งเ​จ็ด ที่ม​ ีไ​ว้ส​ำหรับร​ับรองพ​ วกเ​หล่าน​ ี้ ว่างไ​ปม​ าก เพราะม​ นุษย์พ​ า​
กันไ​ปบ​ ูชาท​ ี่โ​สมน​ าถเ​ทวาลัย และป​ ลดเปลื้องบ​ าป ขึ้นส​ วรรค์ก​ ันห​ มด. เมื่อเ​ป็น​
ดั่งน​ ี้ท​ วยเ​ทพจ​ึ่งท​ ูลข​ อร้องพ​ ระเ​ป็นเ​จ้า ให้ท​ รงห​ าท​ างท​ ำการข​ ัดข้องใ​ห้เ​กิดม​ ีแ​ ก​่
พวกเ​หล่า​นี้ อย่า​ให้ข​ ึ้นส​ วรรค์ไ​ด้ เพราะ​เป็น​ผู้​ไม่​สมควรข​ ึ้น​สวรรค์.
      ตอน​นี้​ในว​​ราห​ปุราณะ​กล่าวว​่า พระศ​ ิวะอ​ ึดอัด​พระทัย ด้วยไ​ม่​นึกค​ าด​
ไป​ถึง​เหตุ​นี้ จึ่ง​ประทับ​เข้า​ฌาน​เพื่อ​หา​ทาง​แก้. ขณะ​นั้น​ที่​พระ​นลาฏ​บังเกิด​มี​
รัศมีส​ ว่างจ​้า แล้วป​ รากฏบ​ ุรุษอ​ ันน​ ่าพ​ ิศวง ทรงค​ ุณลักษณะเ​หมือนพ​ ระศ​ ิวะไ​ม่ม​ี
ผิด. ครั้น​เรื่องน​ ี้​ทราบ​ไปถ​ ึง​พระ​บา​รพ​ตี และท​ อดพ​ ระเนตร​เห็น​บุรุษ​รูปง​ามส​ ุด​
วิเศษ ซึ่งพ​ ระศ​ วิ ะส​ร้างข​ ึ้นล​ำพงั พ​ ระองคเ​์ อง พระนางห​ าม​ สี​่วนเ​กี่ยวขอ้ งด​ ้วยไ​ม่,
พระนาง​ก็​กริ้วส​ าปบ​ ุรุษ​นั้นอ​ ย่าง​แรง​ว่า “ให้​เศียร​เหมือน​ช้าง​และร​ูป​ร่างพ​ ิการ​ม​ี
ท้อง​พลุ้ย.” พระ​ศิวะ​ทรง​รับ​เอา​คำ​สาป​นี้​เป็น​เด็ด​ขาด​ไม่​กล้า​ปริ​พระโอษฐ์ แต่​
ตรัส​กับโ​อ​รสซ​ ึ่ง​ณ บ​ ัดนี้ม​ ี​เศียร​เป็น​ช้างแ​ ละท​ ้อง​ก็​พลุ้ย ว่า “ขอ​ให้เ​จ้าจ​ง​มีน​ าม​
แต่น​ ี้ต​ ่อไ​ป​ว่า คเณศ, วินายก, วิฆน​ รา​ช และ​เป็น​ศิวบุตร, ความม​ ี​ผลส​ ำเร็จ​
หรือ​ความเ​สียใจไ​ม่​สำเร็จผ​ ล จงม​ ี​กำเนิดเ​ป็นป​ ัจจัยม​ า​จาก​ตัวเ​จ้า, ให้​เจ้า​เป็น​ผู​้
ได้ร​ับบ​ ูชาใ​นก​ ิจการต​ ่าง ๆ ก่อนเ​ทพอ​ งค์อ​ ื่น ๆ มิฉ​ ะนั้นใ​ห้ก​ ิจการเ​หล่าน​ ั้นต​ ิดขัด​
   60   61   62   63   64   65   66   67   68   69   70