Page 169 - พฤติกรรมมนุษย์และจริยธรรมทางเศรษฐกิจและธุรกิจ
P. 169
การพัฒนาแ บบย ั่งยืนก ับจริยธรรมต ่อส ิ่งแ วดล้อม 12-39
จากการจัดการของเสียหรือซากผลิตภัณฑ์ที่ปลายท่อแบบดั้งเดิม (traditional end-of-pipe waste programs)9
ซึ่งเป็นการส นับสนุนทางการเงินในการจัดการโดยรัฐบาลท้องถ ิ่น สังคม และผ ู้ผลิตไม่ต้องมีความรับผิดช อบ มาเป็น
ระบบร ไี ซเคิล “จากเปลส ูห่ ลุมฝ ัง” (“cradle-to-grave” recycling systems)10 ทีผ่ ูผ้ ลิตส ินคา้ จ ะเปน็ ผ ูด้ ำเนินก ารเอง
ในเรื่องของการออกแบบ การจัดการทางการเงิน และการบริหารจัดการระบบ ดังนั้น EPR จึงเป็นการส่งเสริมให้
ผู้ผลิต โดยทั่วไปมักจะเป็นผู้ผลิตที่มีตราสินค้าของตนเอง มีอำนาจอย่างเต็มที่ในการควบคุมการออกแบบสินค้า
และก ารต ลาด รวมถึงค วามส ามารถและความรับผิดชอบอย่างเต็มที่ในการลดค วามเป็นพ ิษและของเสียจ ากก ารผลิต
(Sierra Club, 2009)
รูปแบบ EPR อาจจะเป็นโปรแกรมในก ารนำกลับม าใช้ใหม่ (reuse) หรือ การรับซ ื้อค ืน (buy-back) หรือใน
การผ ลิตพ ลังงาน เช่น การนำข องเสียม าเผาเพื่อเป็นพ ลังงาน ในข ณะเดียวกัน ผู้ผ ลิตอ าจจ ะเลือกท ี่จ ะม อบห มายความ
รับผิดชอบน ี้แก่ฝ ่ายที่ส าม (a third party) ที่เรียกว ่า องค์กรความร ับผ ิดชอบของผู้ผ ลิต (Producer Responsibility
Organization–PRO) ซึ่งผู้ผ ลิตจ ะเป็นผู้จ่ายค่าบริหารจ ัดการให้แก่อ งค์กรนี้ ในล ักษณะน ี้ EPR จึงเป็นการโยกย ้าย
ความร ับผ ิดช อบด ้านก ารจ ัดการข องเสียจ ากร ัฐบาลไปย ังภ าคธ ุรกิจอ ุตสาหกรรม ทำให้ผ ู้ผ ลิต ผู้นำเข้า และ/หรือผ ู้ข าย
สินค้า ต้องนำต้นทุนก ารจัดการข องเสียเข้าไปในราคาส ินค้า (to internalize waste management costs in their
product prices) และเป็นการประกันว่าภาคธุรกิจอุตสาหกรรมจะจัดการการผลิตสินค้าต่อไปได้อย่างยั่งยืนและ
ปลอดภัย (Hanisch, 2000) และสามารถลดผลกระท บต ่อสิ่งแ วดล้อม
กจิ กรรม 12.3.1
1. จริยธรรมทางธ ุรกิจ คือ อะไร
2. กิจกรรมของภาคธุรกจิ อ ุตสาหกรรมท เ่ี ก่ียวขอ้ งความรับผ ิดช อบตอ่ ส ังคมของบรรษทั มีข ้อดีขอ้ เสีย
อยา่ งไร
9 เป็นการจัดการของเสียที่ปลายทาง คือ ของเสียจากการผลิตเมื่อสินค้าไม่ได้คุณภาพหรือมาตรฐาน และของเสียจากการบริโภคเมื่อ
สินค้าหมดสภาพห รืออายุการใช้งานแล้ว ของเสียในส่วนนี้มักจ ะถูกทิ้งออกไปสู่ส ิ่งแ วดล้อมจ ากโรงงานผ ลิตห รือจากครัวเรือนผ ู้บริโภค ทำให้เกิด
ความเสียห ายห รือค วามเสื่อมโทรมต ่อสิ่งแวดล้อม การจัดการในข ั้นต อนน ี้โดยท ั่วไป จะเป็นภาระข องรัฐบาลท ้องถิ่น เช่น กทม. เทศบาล ในการ
เก็บร วบรวมและฝังกลบ โดยน ำภ าษีท้องถิ่นแ ละ/หรือเงินส นับสนุนจากร ัฐบาลก ลางมาใช้ในการจ ัดการ
10 เป็นการจัดการของเสียที่ต้นทาง (ในกระบวนการผลิตหรือบริโภค คือ เปลสำหรับทารก) จนถึงจุดปลายทางหรือปลายท่อ (เตา
เผาของเสียหรือที่ฝังกลบของเสีย คือ หลุมฝัง) โดยในการจัดการของเสียที่ต้นทางนั้น ผู้ผลิต/ผู้บริโภคสามารถลด (reduce) ปริมาณวัตถุดิบ
(ทรัพยากรธรรมชาติที่นำมาใช้) /สินค้าบริโภค หรือนำกลับมาใช้ใหม่ (reuse) หรือ นำไปแปรสภาพเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่/รีไซเคิล (recycle)
หลักก ารส ำคัญในก ารจ ัดการข องเสียท ี่ต ้นทางนี้ คือ การลดข องเสียให้น ้อยท ี่สุด (waste minimization) ซึ่งจะส ่งผ ลต ่อก ารจ ัดการที่ป ลายท ่อ คือ
ปริมาณของเสียที่ต้องถูกรวบรวมและนำมาฝังกลบ ก็จะลดตามลงไป ทำให้ประหยัดค่าใช้จ่ายในการรวบรวมและการเผา ตลอดจนพื้นที่ในการ
ฝังกลบ เนื่องจากที่ดินเป็นทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัด และลดความเสี่ยงของการเกิดมลพิษที่ซึมลงไปปนเปื้อนในดินและน้ำใต้ดิน เป็นการลด
ผลกระท บต ่อส ิ่งแ วดล้อมจ ากการประกอบการของผ ู้ผลิต
ลิขสทิ ธิ์ของมหาวทิ ยาลัยสโุ ขทัยธรรมาธิราช
