Page 45 - หลักการและทฤษฎีการศึกษาเกี่ยวกับวิชาชีพครู
P. 45
การใช้ภาษาอังกฤษในวิชาชีพครู 10-35
เรอื่ งท่ี 10.2.1 การพูดภาษาอังกฤษในชีวติ ประจ�ำวัน (1)*
ดังท่ีทราบกันว่าภาษาอังกฤษมีความส�ำคัญเป็นอย่างยิ่งในการใช้ติดต่อสื่อสารและในการแสวงหา
ความรู้ ไม่เพียงเฉพาะในสังคมโลกแต่รวมถึงในสังคมไทยด้วย การสามารถสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษจึงเป็น
อีกทักษะหน่ึงท่ีครูควรมี อย่างน้อยเพื่อใช้ในชีวิตประจ�ำวัน ส�ำนวนภาษาอังกฤษในชีวิตประจ�ำวันท่ีควรรู้มี
หลายส�ำนวน แต่ละส�ำนวนใช้ในสถานการณ์ต่าง ๆ ซ่ึงนักศึกษาควรมีความรู้เป็นพื้นฐานอยู่บ้างแล้ว ส�ำนวน
ที่เป็นประโยชน์ท่ีควรทราบในฐานะครูผู้สอน คือ ส�ำนวนการขอร้อง การชักชวนชี้แนะและการแนะน�ำ ซ่ึงมี
การพูดหลายส�ำนวน ดังจะกล่าวถึงโดยละเอียดต่อไป
1. การขอร้อง (Request)
คนไทยมักมีปัญหาในการกล่าวค�ำขอร้องเป็นภาษาอังกฤษ เพราะประโยคท่ีใช้มักจะฟังดูห้วนส้ัน
และไม่สุภาพเท่าที่ควร บางคร้ังฟังดูเป็นค�ำสั่งมากกว่าค�ำร้องโดยที่ผู้พูดจะไม่ตระหนักถึงปัญหาน้ี แต่ผู้ฟัง
อาจเข้าใจผิดและไม่เต็มใจท�ำตามค�ำขอร้องน้ัน ปัญหาดังกล่าวอาจเกิดจากเหตุผลท่ีว่า ส�ำนวนที่ใช้ในการ
ขอรอ้ งในภาษาไทยซ่งึ มกั ใชค้ �ำ “ช่วย...หน่อย” และมักลงทา้ ยวา่ “นะ” หรอื “ค่ะ” “ครับ” ไมม่ ีคำ� แปลตรงตวั
เป็นภาษาอังกฤษ นอกจากค�ำ help ซ่ึงหมายถึง “ช่วย” ถ้อยค�ำที่แสดงการขอร้องอย่างอ่อนโยนเหล่าน้ี
จึงขาดหายไป เมื่อต้องใช้ค�ำพูดเป็นภาษาอังกฤษ และผู้พูดไม่ทราบว่าจะหาส�ำนวนใดมาทดแทน นอกจากน้ี
คนไทยทเี่ รยี นภาษาองั กฤษมกั ไดร้ บั การสอนวา่ please คอื คำ� ทแ่ี สดงความสภุ าพ เมอ่ื ตอ้ งการกลา่ วคำ� ขอรอ้ ง
จึงใช้วิธีเติมค�ำ please ลงหน้าประโยคค�ำสั่งและคิดว่าเป็นการเพียงพอ เช่น Plaese do this for me.
หรือ Please drive me to the airport. แต่ส�ำหรับเจ้าของภาษา ประโยคท้ังสองยังมีความหมายเป็นค�ำส่ัง
ไม่ใช่การขอร้อง และฟังดูค่อนข้างห้วน ไม่สุภาพเท่าท่ีควร ผิดจุดประสงค์ของผู้พูดที่ต้องการขอร้องอย่าง
สุภาพอ่อนโยน ท�ำให้เกิดการเข้าใจผิดข้ึนได้
1.1 การพดู ขอรอ้ ง ส�ำนวนที่ใช้ขอร้องอย่างสุภาพ และอย่างเกรงใจในภาษาอังกฤษ มีหลายส�ำนวน
ดังตัวอย่าง
*รองศาสตราจารย์ ดร.นฤมล ตันธสุรเศรษฐ์ รวบรวมและเรียบเรียงจาก ลภา จินตนเสรีและคณะ (2545) “Would You
Please…?” ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการใช้ภาษาอังกฤษ (ฉบับปรับปรุง) หน่วยที่ 2. นนทบุรี: สาขาวิชาศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัย
สุโขทัยธรรมาธิราช, หน้า 75–138.
