Page 17 - วัฒนธรรมกับการท่องเที่ยว
P. 17
อาหารกบั การท่องเท่ยี ว 11-7
ความน�ำ
ส่ิงมีชีวิตทุกชนิดต้องการอาหารเพื่อเป็นพลังงานในการด�ำรงชีวิต อาหารจึงเป็นปัจจัยสี่ที่ส�ำคัญ
ของมนุษย์ มนุษย์เราฆ่าฟันกันเพื่อแย่งชิงอาหาร การออกล่าดินแดนอาณานิคมส่วนหน่ึงมาจากความ
ตอ้ งการวตั ถดุ บิ แยง่ ชงิ ทรพั ยากร และมนษุ ยก์ น็ ำ� วตั ถดุ บิ ทหี่ ามาไดเ้ หลา่ นนั้ สรา้ งสรรคป์ รงุ แตง่ ใหเ้ กดิ ความ
วิจิตรมากข้ึนจนกลายเป็นเมนูต่างๆ มากมาย อาหารแต่เดิมเป็นเพียงส่ิงที่มนุษย์ต้องการเพ่ือตอบสนอง
ความอ่ิมทอ้ งให้คลายความหิว แตม่ นุษย์ไมห่ ยุดเพียงเทา่ นน้ั โดยยงั คงพฒั นาอาหารตอ่ มาเพ่อื ตอบสนอง
ความพงึ พอใจ อาหารจงึ ถอื ได้ว่าเป็นผลผลิตทางวฒั นธรรมของสงั คมอกี ด้วย ดงั คำ� กลา่ วทีว่ า่ “ความหิว
เปน็ ธรรมชาติ แตก่ ารกนิ เป็นวัฒนธรรม” (นธิ ิ เอียวศรวี งศ์, 2549) การศึกษาเก่ยี วกบั อาหารจึงเปน็ การ
ศึกษาทงั้ วฒั นธรรม สภาพเศรษฐกจิ การเมอื งและอำ� นาจของรฐั ไปพรอ้ มๆ กัน เนื่องจากรัฐมบี ทบาทต่อ
วิถีชีวิตคนในสงั คมมาโดยตลอดในทกุ แงม่ มุ รวมถึงเร่อื งอาหารการกนิ ด้วย ไมว่ า่ จะเปน็ ทางตรง เช่น การ
กำ� หนดวา่ หา้ มกนิ หมากในสมยั จอมพล ป. พบิ ลู สงคราม การบงั คบั ใหใ้ ชช้ อ้ นสอ้ มในการรบั ประทานอาหาร
การออกนโยบายให้รับประทานอาหารสามม้ือและเป็นเวลา และยังมีการใช้อ�ำนาจทางอ้อมผ่านความเชื่อ
และศาสนา เชน่ รณรงค์ไมร่ บั ประทานเนือ้ สนุ ัข รณรงคไ์ ม่ใหร้ ับประทานอาหารกง่ึ สุกกงึ่ ดิบ
จะเห็นได้ว่า “อาหาร” ไม่ใช่เป็นเพียงของกินท่ีให้พลังงาน แต่ยังเป็นส่ิงท่ีสามารถศึกษาขยาย
ความได้ไม่รู้จบ ส�ำหรับประเทศไทยเองตั้งแต่ในอดีตถึงปัจจุบันคนไทยได้เรียนรู้การใช้ทรัพยากรท่ีมีอยู่
ตามธรรมชาตมิ าปรงุ แตง่ สรา้ งสรรคเ์ มนอู าหารทอี่ รอ่ ยจนไดร้ บั ความนยิ มและพฒั นาสคู่ วามเปน็ สากลสรา้ ง
รายได้มหาศาลแก่ประเทศ และหวังว่าภูมิปัญญาอาหารไทยนี้จะได้รับการถ่ายทอดและพัฒนาไปสู่คน
รุ่นหลังตอ่ ไป
