Page 45 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 45
วรรณกรรมท้องถนิ่ ของกลมุ่ ชาตพิ ันธใ์ุ นประเทศไทย 12-35
ตอนท่ี 12.3
วรรณกรรมท้องถิ่นของกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่มีตัวอักษร
โปรดอ่านหวั เรือ่ ง แนวคดิ และวัตถุประสงค์ของตอนที่ 12.3 แลว้ จึงศึกษารายละเอยี ดตอ่ ไป
หัวเร่ือง
12.3.1 วรรณกรรมทอ้ งถน่ิ ของกลุ่มชาตพิ ันธุท์ ี่อาศยั บนภเู ขา
12.3.2 วรรณกรรมทอ้ งถ่ินกลุ่มชาตพิ ันธ์ุทอ่ี าศยั บนพื้นราบ
แนวคิด
1. กลมุ่ ชาตพิ นั ธท์ุ อี่ าศยั บนภเู ขา หรอื ชาวไทยภเู ขา มกั อาศยั อยบู่ นดอย หรอื ภเู ขาชาวเขา
สว่ นใหญ่เข้ามาอยู่ในประเทศไทยในชว่ ง 200 ปีหลงั นี้ ในบรรดาเผา่ หลัก 6 เผ่า ชาว
กะเหรีย่ ง (ปกาเกอะญอ) เป็นเผา่ ใหญ่ที่สดุ ซึ่งอพยพมาจากพมา่ ชาวลาฮู (มเู ซอ)
ลีซู (ลีซอ) และอาข่า อพยพมาจากมณฑลยูนนาน ในพื้นที่ภูเขาทางตะวันตกเฉยี งใต้
ของจ นี และช าวม ง้ (แมว้ ) ก บั เมย่ี น (เยา้ ) มาจ ากจ นี ภ าคก ลาง ซงึ่ สว่ นใหญแ่ ลว้ เผา่ ต า่ งๆ
มกั อพยพเข้ามาเพื่อหนีภัยสงคราม ความกดดันในสังคม และการแย่งชงิ พื้นท่ีอันอดุ ม
สมบรู ณ์ ภายหลงั หมบู่ า้ นชาวเขาก็กระจายอย่ทู วั่ ไป เผา่ ตา่ งๆ ตงั้ บา้ นเรอื นอยบู่ นพน้ื ท่ี
ใกลก้ นั จงึ ทำ� ใหเ้ กดิ ความหลากหลายทางวฒั นธรรมและภาษา ซงึ่ มกั พบตง้ั บา้ นเรอื นใน
ภาคเหนือและภาคตะวันตกของไทย ส่วน ญัฮกุร คือชุมชนท่ีใช้ภาษามอญโบราณ อยู่
บนภูเขาแถบแม่นำ้� ป่าสักในเขตจังหวดั เพชรบูรณ์ และจังหวัดนครราชสีมา โดยเฉพาะ
ทจี่ งั หวดั ชยั ภมู ิ อยใู่ นเขตอำ� เภอหนองบวั ระเหว และอำ� เภอจตั รุ สั กลมุ่ ชนดงั กลา่ วเรยี ก
ตนเองวา่ “ญฮั กรุ ” (Nyah-Kur) แปลวา่ “คนภเู ขา” คนไทยในเมอื งเรยี กชนกลมุ่ นว้ี า่
“ชาวบน” ซง่ึ พดู ภาษาทคี่ นไทยภาคตา่ งๆ ฟงั ไมร่ เู้ รอ่ื ง ชาวญฮั กรุ เรยี กตนเองวา่ “ญฮั กลุ ”
หรอื ท่คี นไทยเรียกวา่ “ชาวบน” มีความหมายว่าคนภูเขา เป็นชนกลมุ่ น้อยท่ีอาศัยอยู่
ตามไหลเ่ ขาหรอื เนนิ เตย้ี ๆ แถบบรเิ วณดา้ นในของรมิ ทรี่ าบสงู โคราช จงั หวดั นครราชสมี า
จังหวดั ชัยภูมิ และจังหวัดเพชรบูรณ์ ทม่ี อี าณาเขตติดต่อกบั จงั หวดั ชัยภมู มิ าอย่างน้อย
สามช่ัวอายุคน
2. กลมุ่ ชาตพิ นั ธท์ุ อี่ าศยั อยบู่ นพน้ื ลา่ งในทน่ี ห้ี มายถงึ กลมุ่ ชาตพิ นั ธท์ุ ี่ อาศยั อยใู่ นปา่ เชงิ เขา
หรอื ทรี่ าบ เชน่ ชาวชอง กะซอง ซมั เร รวมถงึ กลมุ่ ชาวอรู กั ลาโวย้ หรอื ชาวเล ชาวมอแกน
ที่อาศัยอยู่บนเกาะ หรอื ชายทะเล กลมุ่ ชาติพันธเุ์ หลา่ น้ีตา่ งมเี รอื่ งเล่าท่ีแสดงอัตลกั ษณ์
ของตนเองทั้งในรปู แบบของนิทาน ต�ำนาน และเพลงพน้ื บ้านตา่ งๆ
