Page 42 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 42
12-32 ภาษาถนิ่ และวรรณกรรมทอ้ งถิน่ ไทย
ผการีกผกาโรย เนียงนาเดิรโกรย
เริสผกาบองผอง เนียงเริสมินเริส
ก็อมเดิรกันลอง เริสผกาบองผอง
ผกาบองแตมวยฯ
ค�ำแปล สาวใดท่เี ดนิ ตามหลัง
“ดอกไม้บานดอกไม้โรย นอ้ งจะเกบ็ หรอื ไมเ่ กบ็
ขอให้เก็บดอกไม้พ่ีดว้ ย ขอใหเ้ ก็บดอกไม้พี่ดว้ ย
ขอเพียงอยา่ เดนิ ข้าม พิโฎรพิดโหง
ดอกไม้ของพชี่ อ่ เดียว” กสินีแกลบตรลบ
โลกทกผกาผอง เหิยโรยแกสร
บุษบาบวร
สายสรรพภิศกร ท่หี อมฟงุ้ ไปไกล
บัดบุษป์คนธาฯ กลน่ิ หอมท่องเกสรตลบ
ค�ำแปล แตเ่ มอ่ื ยามเกสรร่วงโรย
“ทา่ นวา่ ดอกไม้ทง้ั หลาย (จากวรรณกรรมฉบบั โกนเจา)
เพ่อื ดอกไม้อันงาม
ฟงุ้ กระจายไปทกุ ทศิ
กลน่ิ ของดอกไม้ก็หายไป”
วรรณกรรมคัดสรรกลุ่มชวา-มลายู
นทิ านในกลมุ่ ชวา-มลายู สะทอ้ นใหเ้ หน็ ความสงั เกตและความผกู พนั กบั ธรรมชาติ ตวั อยา่ งนทิ าน
มลายู เรอ่ื ง เปาะเน เมาะเน ของจังหวัดยะลา เป็นนิทานมุขตลกท่ผี ใู้ หญม่ กั เล่าให้เดก็ ๆ ฟัง เดก็ ๆ พากนั
ชอบนทิ านทำ� นองนมี้ าก เรอื่ งแบง่ เปน็ ตอนๆ โดยมเี ปาะเนกบั เมาะเนเปน็ ตวั เอกของเรอ่ื ง เปาะเนกบั เมาะ
เนเป็นสามีภรรยากัน เปาะเนผู้เป็นสามี เป็นคนที่ค่อนข้างจะโง่ทึบ ส่วนเมาะเนผู้เป็นภรรยาค่านข้างจะ
เฉลียวฉลาด เพราะความโง่ทึบของเปาะเนนี้เองจึงก่อให้เกิดมุขตลก กลายมาเป็นนิทานเล่าสู่กันฟังเป็น
ตอนๆ ดงั ตวั อยา่ งตอนหนงึ่ ทนี่ ายหะยปี เู ตะ๊ อายะสาแมแหง่ บา้ นหมทู่ ่ี 3 ตำ� บลบนั นงั สตา จงั หวดั ยะลาเลา่
ไวด้ งั น้ี (เครอื ขา่ ยขอ้ มลู กาญจนาภเิ ษกตามพระราชดำ� รสิ มเดจ็ พระเทพรตั นราชสดุ าฯ สยามบรมราชกมุ าร,ี
2560)
เมาะเนจะจดั งานทำ� บุญข้ึนบา้ นใหม่ จงึ ให้เปาะเนไปเชญิ แขก โดยบอกเปาะเนวา่ ใหเ้ ลอื กแขกที่
เปน็ คนธรรมะธมั โม วธิ สี งั เกตง่ายๆ ใหด้ บู นหัว ถ้ามีผา้ ขาวโพกหัวก็แสดงวา่ เป็นคนธรรมะธัมโม หรอื ไม่
กด็ เู ครา ถ้าไว้เคราก็ใช่อีกเชน่ เดยี วกัน เปาะเนกอ็ อกจากบ้านไป ทางฝา่ ยเมาะเนกจ็ ัดแจงเขา้ ครวั เตรยี ม
