Page 50 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 50
12-40 ภาษาถิน่ และวรรณกรรมท้องถิน่ ไทย
อาหารได้ 1 วนั แตส่ นุ ขั อดอาหารไดถ้ งึ 7 วนั เดนิ ทางเพยี งไมก่ วี่ นั จะแบกเสบยี งไปทำ� ไม ขอเพยี งพระองค์
มีพระกระแสรบั ส่งั ข้าผู้เปน็ เดรัจฉานจะปฏิบตั ิตามอยา่ งเครง่ ครดั ”
ในคร้งั น้ัน พระเจ้าผงิ หวางทรงดีพระทยั ยง่ิ นัก จึงพระราชทานอาหารรอ้ ยรสแกผ่ นั หู และตรัสวา่
“เจา้ มวี ญิ ญาณเฉกเชน่ มนษุ ย์ หากทำ� งานนสี้ ำ� เรจ็ เราจะยกนางในใหเ้ จา้ เปน็ คชู่ วี ติ ” ผนั หรู บั พระราชโองการ
กินอาหารรอ้ ยรส แลว้ จงึ ถวายบังคมลาบรรดาขนุ นางตา่ งก็พากันไปสง่ ผันหอู อกนอกปราสาท ผนั หูว่งิ ไป
ราวกบั กอ้ นเมฆ ทลี่ อยตัวอย่เู หนอื ทะเลอนั กวา้ งใหญไ่ พศาล
ในเวลานนั้ ความนนั้ ไดร้ อ้ นถงึ เจ้าแหง่ สวรรค์ซ่ึงตรสั ดคู วามกงั วลพระทยั วา่ “บดั นี้ เจา้ สุนัขต้อง
เผชิญภยั อย่ใู นนำ้� ถงึ 7 วนั 7 คนื รบี นำ� ยาวเิ ศษหนึง่ เม็ดไปให้มันอมไว้ในปาก จะไดไ้ ม่ตอ้ งทนความหิว
และความหนาวท่ามกลางทะเล” อีกท้ังยังมีราชโองการถึงพญาเต่ายักษ์ให้ส่ังงูใหญ่ไปช่วยวิญญาณผันหู
ข้ามทะเลใหไ้ ด้ เจ็ดวนั เจ็ดคนื จึงมาถงึ เมืองอีก๊ก
ขณะนนั้ พระเจา้ เกาออ๋ งทรงออกวา่ ราชการอยใู่ นปราสาท ทอดพระเนตรเหน็ ผนั หเู ขา้ กท็ รงทราบ
วา่ เป็นสัตว์ท่หี าได้ยาก จึงดีพระทัยยิง่ นักพร้อมกบั ตรัสว่า “ผงิ หวางเปน็ ก๊กใหญ่ มีสุนขั มังกรเช่นน้ไี ม่รู้จัก
เลย้ี งดใู หด้ ี บดั นม้ี นั มาหาเรา แสดงวา่ ผงิ หวางจะตอ้ งพา่ ยแพแ้ นๆ่ เราเคยฟงั ชาวบา้ นกลา่ ววา่ “หมมู ารา้ ย
หมามาด”ี ในเมือ่ สุนัขวเิ ศษมาเมอื งเรา เราต้องมีชยั เปน็ แน่แทช้ ่างเป็นนมิ ิตหมายทด่ี ีแก่บ้านเมอื ง” เหลา่
ขุนนางกพ็ ากันยินดีถ้วนหน้า
เมื่อเลิกว่าราชการแล้ว พระเจ้าเกาอ๋องก็ทรงพาผันหูเข้าวังใน ทรงเลี้ยงดูอย่างดี ทรงน�ำอาหาร
ร้อยรสมาให้มันกิน และทรงรักราวกับทรัพย์สมบัติอันล้�ำค่า1 เม่ือทรงออกว่าราชการก็อนุญาตให้ผันหูนั่ง
อยู่เคียงขา้ งพระองค์ เวลาผ่านไปไมน่ าน พระเจา้ เกาอ๋องทรงลมื เรือ่ งบ้านเมอื ง เอาแตช่ มดอกไม้ เมาสรุ า
หาความสุขใส่ตัวจนลืมพระองค์ ผันหูซึ่งคิดแต่จะสนองพระมหากรุณาธิคุณพระเจ้าผิงหวางจึงใช้ปากกัด
พระเจา้ เกาอ๋องจนสน้ิ พระชนม์ แล้วคาบพระเศยี รของพระเจ้าเกาออ๋ งข้ามทะเลกลับมาถงึ พระราชวัง และ
หมอบรออยู่หน้าปราสาท พ้ืนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโลหิต เหล่าขุนนางผู้ใหญ่รีบประคองตัวผันหูข้ึน
แล้วกล่าวว่า
“เจ้าเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ แต่กลับมีผลงานฉกเช่นแม่ทัพ สามารถข้ามทะเลท่ีกว้างใหญ่ไพศาลได้
สมควรกราบทลู พระเจา้ ผงิ หวางเพอื่ ปนู บ�ำเหนจ็ รางวลั เจา้ ทำ� อยา่ งไรจงึ สำ� เรจ็ ตามแผน” ผนั หตู อบวา่ “ขา้
ไดร้ ับความเอน็ ดจู ากพระเจ้าเกาอ๋องโดยให้อยใู่ กล้ชิดพระองค์เสมอ จงึ สามารถท�ำไดส้ ำ� เรจ็ ตามแผน”
เหล่าขุนนางได้ฟังดังนั้น จึงปรึกษากันแล้วกราบบังคมทูลพระเจ้าผิงหวาง เพ่ือให้พระองค์ทรง
ว่าราชการทันที พระเจ้าผิดหวางทอดพระเนตรพระเศียรของพระเจ้าเกาอ๋องแล้วจึงเชื่อม่ันในผลงานของ
ผันหู ซึ่งมีความสามารถในการวิ่งเทียบเท่ากับม้าหมื่นตัว อาศัยปากของผันหูเพียงปากเดียวไม่ต้องสิ้น
เปลอื งเสบยี งอาหาร ไมต่ อ้ งใหเ้ สนาบดใี ชก้ ลยทุ ธ์ ไมต่ อ้ งใชม้ ดี ดาบของแมท่ พั เพยี งอาศยั เขยี้ วทแี่ หลมคม
กป็ ลดิ ชวี ติ คนได้ “ขอโปรดพระราชทานรางวลั และใหก้ ารสรรเสรญิ ครง้ั ยงิ่ ใหญแ่ กผ่ นั หู ผไู้ มห่ วน่ั เกรงคลน่ื
ลมทา่ มกลางทะเล ยังตอ้ งอดอาหารด้วยความทรหดเถดิ พระเจ้าข้า”
1 ภาษาจีนใช้วา่ “รกั ราวกับก้อนหยกในไข่มกุ ”
