Page 31 - ภาษาและทักษะเพื่อการสื่อสาร
P. 31
อวัจนภาษาในการส่ือสาร 3-21
จะกลายเปน็ นสิ ยั เปน็ ความเคยชนิ แตห่ ากมกี ารฝกึ หดั ใหมก่ จ็ ะสามารถเปลยี่ นแปลงได้ ในขณะทเ่ี ราก�ำลงั
น่ังคุยอยู่กับบุคคลอื่น ความสามารถของเราที่เราคาดคะเนความคิดของเขาได้จะมาจากการสังเกต
บุคลิกภาพ ท่วงท่าของเขา การน่ังหลังพิงเก้าอ้ีอาจแสดงถึงความห่างเหินไม่สนใจ ขณะเดียวกันก็อาจ
หมายถงึ ความผอ่ นคลายสบายมาก หรอื การชะโงกตวั มาขา้ งหนา้ จะแสดงถงึ ความสนใจในเรอื่ งราวทรี่ บั ฟงั
มากกวา่ แตก่ อ็ าจหมายรวมถงึ ความเครยี ดหรอื ความกดดนั ทม่ี ตี อ่ เรอ่ื งทก่ี ำ� ลงั สนทนาไปพรอ้ มกนั ได้ การ
ไขวข้ าของคสู่ นทนาอาจจะบอกถงึ ความหมายไดห้ ลายอยา่ งเชน่ กนั บางครง้ั จะแสดงถงึ การปอ้ งกนั ตนเอง
การไม่ยอมรบั หากในขณะทก่ี ำ� ลงั ไขวข้ าอย่นู ัน้ มีการเคล่ือนไหวด้วยการแกว่งขา หรอื เตะเทา้ ไปข้างหนา้
แสดงให้เห็นถึงความเบื่อหน่าย การขาดความอดทน หรืออารมณ์ฉุนเฉียว ดังน้ันเราอาจจะสังเกตได้ว่า
หากบคุ คลใดไมย่ อมรบั ในสงิ่ ทเี่ ราสอ่ื สารออกไป เขาอาจจะมที า่ ทตี า่ งๆ ทพี่ อสงั เกตได้ เชน่ เอามอื กอดอก
เคลอ่ื นตวั ออกหา่ ง เอามอื ลูบบรเิ วณหน้าหรือศีรษะ ไขว้ขา นอกจากนน้ั อาจมีพฤติกรรมอน่ื ๆ ที่แสดงให้
เหน็ ความไมพ่ งึ พอใจหรอื พฤตกิ รรมในเชงิ ปฏเิ สธอกี เชน่ การมองไปขา้ งๆ การพยายามหนั ขา้ งใหบ้ คุ คลอนื่
เปน็ ต้น
บุคลิกท่าทางที่ส่ือความหมายได้นี้แตกต่างไปตามวัฒนธรรมของแต่ละสังคมด้วย เช่น ในสังคม
ตะวนั ตกเมอื่ คนมแี นวโนม้ ทจี่ ะปฏเิ สธหรอื ไมเ่ หน็ ดว้ ย เขาจะใชก้ ารถขู า้ งจมกู หรอื ลบู จมกู ทา่ ทางบางอยา่ ง
เช่น ท่าพาดขาไว้บนเข่าก็เป็นลักษณะของการวางท่าที แสดงถึงความเปิดเผย การให้ความร่วมมือ แต่
ท่าทางดังกล่าวมักจะให้ความรู้สึกที่แสดงขอบเขตของการมีอ�ำนาจหรือความเหนือกว่า การวางเท้าพาด
บนโต๊ะ หรือการเอนหลังเอามือโอบไปหลังเก้าอ้ี ก็เป็นลักษณะของการแสดงความเหนือกว่าที่ไม่เป็น
ทางการ การนงั่ สงู กวา่ หรอื ยนื เหนอื คนทกี่ ำ� ลงั นง่ั อยสู่ ามารถสอ่ื ความหมายในลกั ษณะทว่ี า่ “ฉนั เหนอื กวา่ ”
คนทเี่ ปน็ ใหญก่ วา่ เวลาพดู จะพดู จากทส่ี งู ไปสคู่ นนง่ั ทอี่ ยตู่ า่ํ กวา่ การเอามอื ประสานไวท้ า้ ยทอยแลว้ เอนตวั
ลงในลักษณะก่ึงน่ังก่ึงนอนของชาวอเมริกัน เป็นลักษณะของความผ่อนคลาย ไม่ใช่ความตึงเครียด ใน
ขณะท่ีบุคลิกท่าทางดังกล่าวในสังคมตะวันออกอาจมีความหมายว่าผู้สนทนาไม่ให้ความใส่ใจหรือไม่ให้
เกยี รติคูส่ นทนา
ส�ำหรับในสังคมไทยได้ก�ำหนดลักษณะท่าทางที่สมควรท�ำไว้ เช่น การชี้มือหรือยกมือข้ามศีรษะ
ผใู้ ดไม่ว่าเขาจะนั่งนอน ยืน หรือเดิน เปน็ การไมส่ ภุ าพ ไมส่ มควรทำ� การสง่ ของให้บุคคลอ่นื ก็ไมค่ วรใช้
กริ ยิ าทเี่ รยี กวา่ “เสอื กไส” หรอื “โยน” ไปให้ เปน็ สงิ่ ทไ่ี มน่ ยิ มกระทำ� กนั ในสงั คมไทย คนทอี่ าวโุ สนอ้ ยกวา่
เมื่อพบผู้ใหญ่ก็จะท�ำความเคารพก่อน มารยาทบางอย่าง เช่น การหาว เรอ บ้วน ขากเสลด ด้วยเสียง
อันดังไม่ควรทำ� ในสังคมไทย เปน็ ต้น
