Page 87 - ท้าวมหาชมพู
P. 87
ท้าวมหาชมพู 49
ถามน่อยหนึ่งก่อน ถ้าว่าพระองค์แพ้ฤทธิ์แก่ข้าพเจ้านี้ พระองค์
จักกระทำเปนประการใด
ดูกรบพิตรพระราชสมภาร ถ้าพระองค์ชนะพระตถาคต
แล้ว ตถาคตจะบังคมแก่พระองค์ ถ้าแลพระองค์ไม่ชนะพระองค์
แพ้แก่พระตถาคตเล่า พระองค์จะถวายบังคมแก่พระตถาคตฤา
พระเจา้ ชมพบู ดรี บั วา่ “อาม” เออขา้ พเจา้ แพพ้ ระองคแ์ ลว้ ขา้ พเจา้
จะบงั คมแกพ่ ระองค์ ตรสั ฉนแี้ ลว้ พระเจา้ ชมพบู ดกี ล็ กุ ขึน้ “วสิ สรํ
คเหตฺวา” พระองค์จับเอาวิษศรแล้ว ก็แผลงไปโดยสีหบัญชร
ช่องพระแกล
สมเดจ็ พระมหากรณุ า พระองคก์ น็ ฤมติ รจกั รเพช็ รอนั หนงึ่
ให้กั้นกางตีสกัดน่าวิษศรนั้นไว้ วิษศรก็มิอาจสามารถจะกระทำ
อิทธิฤทธิ์ต่อสู้จักรเพ็ชรนั้นได้ ก็กลับหลังหนีจักรเพ็ชรนั้นมา
“จกฺโก ธาวิตฺวา” จักรเพ็ชรนั้นไล่ทุบต่อยเผาลนวิษศรนั้นไป
ตราบท้าวถึงสำนักนิ์พระเจ้าชมพูบดี
พระเจ้าชมพูบดีเห็นวิษศรแพ้อิทธิฤทธิ์จักรเพ็ชรกลับเข้า
มาสู่สำนักนิ์แห่งตนในครั้งนั้น เสียน้ำพระไทยหนักหนา มีอุประ
มาดุจดังว่าแขนขวานั้นขาดเสียแล้ว ได้ความอัประยศอดอาย
แก่บริษัทแห่งตน แลพวกพลพุทธบริษัทแห่งสมเด็จพระพุทธเจ้า
พระเสโทนั้นไหลโทรมทั่วพระองค์
“ภควา” สมเดจ็ พระผมู้ พี ระภาคย์ จงึ มพี ระพทุ ธฎกี าตรสั
วา่ ดกู รบพติ รพระราชสมภาร บพติ รอยา่ กลวั อยา่ เสยี นำ้ พระไทย
ไปเลย บพิตรรับจะแผลงศรก็เอาศรของพระตถาคตนี่แน่แผลง
