Page 92 - ท้าวมหาชมพู
P. 92
54 ทา้ วมหาชมพู
ชมพบู ดี พระเจา้ ชมพบู ดกี ส็ ดงุ้ ตกพระไทยนกั หนา กร็ อ้ งหาสมเดจ็
พระพุทธองคว์ า่ “ภนฺเต” ขา้ แตส่ มเด็จพระเจา้ ราชาธริ าช พระเจ้า
ข้าเพลิงไหม้ข้าพเจ้าแล้ว เพลิงนรกไหม้ข้าพเจ้าแล้ว
“ตทา ภควา” ในกาลครั้งนั้น สมเด็จพระผู้มีพระภาค ก็
บนั ดาลใหพ้ ระองคน์ ัน้ อนั ตรธานหายไปกบั ทัง้ บรวิ ารทัง้ ปวง เปลว
เพลงิ นัน้ กห็ นกั ขึน้ ปรากฏ ดจุ หนึง่ วา่ ไหมซ้ ึง่ ฝาแลปรางคป์ ราสาท
รุ่งโรจโชตนาการน่าพิฦกพึงกลัวนักหนา พระเจ้าชมพูบดีแล
อำมาตย์ราชเสวกแตบ่ นั ดาที่ตามเสด็จไปนั้น ต่างคนต่างกร็ อ้ งหา
สมเด็จพระพุทธองค์ด้วยศรัพทสำเนียงเสียงเปนอันดัง สมเด็จ
พระเจ้าชมพูบดีนั้นก็ร้องหาว่า พระเจ้าข้า ข้าแต่สมเด็จพระเจ้า
ราชาธิราช ข้าพเจ้าจะขอเอาพระคุณของพระองค์ ตั้งไว้เหนือ
เศียรเกล้าของข้าพเจ้าแล้ว “วนฺทิสฺสามิ ปาเท ตุมฺหากํ” ข้าพเจ้า
จะขอถวายบังคมพระบาทของพระองค์แล้ว
สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงฟังพระยาชมพูบดีร้อง
หาสมเด็จพระพุทธองค์แสวงหาพระคุณของพระองค์เปนที่พึ่งดัง
นั้น พระพุทธองค์ก็สำแดงพระกายให้ปรากฏ กับทั้งบริวารเปลว
เพลงิ นนั้ กห็ ายลงบดั เดยี๋ วใจ พระเจา้ ชมพบู ดกี ไ็ ดอ้ สั สาสะประสาศ
ลมระบายหายใจเขา้ ออกโดยสดวก จงึ กราบทลู พระกรณุ าวา่ ขา้ แต่
พระเจา้ ราชาธริ าชผเู้ ปนพระยาอนั อดุ มลำ้ เลศิ ประเสรฐิ ขา้ พระพทุ ธ-
เจ้าจะขอถวายบังคมแด่พระองค์บัดนี้แล้ว
“อหํ อุตฺตโม อหํ เสฏฺโฐ”. ข้าพเจ้าผู้เปนพระยาอันอุดม
ลำ้ เลศิ ประเสรฐิ ในสกลชมพทู วปี นี้ จะขอถวายบงั คมพระบาทของ
