Page 95 - ท้าวมหาชมพู
P. 95
ท้าวมหาชมพู 57
สตั วทัง้ ปวงนี้ รอ้ นยิง่ กวา่ เพลงิ ประไลยกลั ปทีส่ งั หารแผน่ ดนิ นีอ้ กี
เชิญบพิตรมาเถิดมาไปอยู่ในเรือนแก้ว อันแล้วไปด้วยพระธรรม
อันตถาคตตกแต่งไว้เปนอันดีเปนที่ระงับเสียซึ่งเพลิง ราคะ
โทษะ โมหะ หมกมุ่นอยู่ในสันดาน ดูกรบพิตรพระราชสมภาร
สตั วเกดิ มาในวฏั สงสารนี้ รกั ตวั ยิง่ กวา่ รกั ทรพั ย์ แลสตั วท์ ัง้ หลาย
นั้นย่อมรักชีวิตรยิ่งกว่ารักอวัยวะน้อยใหญ่ นัยหนึ่งสัตวทั้งหลาย
นั้นรักบุตรชายบุตรหญิงยิ่งกว่าดวงเนตร ดวงเนตรนั้นรักอยู่แล
แต่ทว่ามิรักเท่าบุตรชายบุตรหญิง แลสัตวทั้งหลายย่อมรักใคร่
ภรรยายิ่งกว่ารักบุตรชายบุตรหญิง “ภริยโต อตฺตานํ” อนึ่งสัตว
ทั้งหลายนั้น ย่อมรักใคร่ตัวเองยิ่งกว่ารักภรรยา เมื่อมีความรัก
ความใคร่เอื้อเฟื้ออาไลยหมกมุ่นลงอยู่ในจิตรสันดานแล้วสารพัด
ทุกข์สารพัดไภย สารพัดโศกโสกาไลยทั้งปวง ก็บังเกิดมีแต่มูล
คือความรัก ความรักมีเปนเค้าเปนมูลแล้ว ก็น่าที่จะให้มีทุกข์
มีไภยมีความโศกเศร้าสอื้นอาไลยทั้งปวง
“เอหิ นิพฺพานปทํ คมิสฺสามิ” เชิญบพิตรมาเถิดมาเราไป
สู่คลองแห่งพระนฤพาน ระงับดับเสียซึ่งความรักความใคร่แล
ความเอื้อเฟื้ออาไลยทั้งปวง ดูกรบพิตรพระราชสมภาร สัตวทั้ง
หลายอันเวียนตายเวียนเกิดอยู่ในวัฏสงสารนี้ มีที่สุดเบื้องต้น
มิได้ปรากฏแต่เวียนเอาปฏิสนธิมาทุกชาติๆ นั้น หยาดกัลละ
ตั้งขึ้นในที่ปฏิสนธินั้น ถ้าจะประสมเข้าไว้ มากกว่าหยาดแห่ง
น้ำค้างในนภาไลยประเทศเวหาส์ อนึ่งพยาธิทุกข์อันมีลักษณะ
ให้ป่วยให้ไข้ ให้ลำบากกายลำบากจิตรนั้นเล่า บังเกิดแต่สัตว
