Page 93 - ท้าวมหาชมพู
P. 93
ท้าวมหาชมพู 55
พระองค์แล้ว “สุวณฺณกทฺทลีวย โอนมิตฺวา” กราบทูลเท่านั้นแล้ว
พระเจ้าชมพูบดีก็น้อมพระองค์ลง ดุจดังว่าลำกล้วยทองถวาย
นมัสการสมเด็จพระศาสดาจารย์ ด้วยเบญจางคประดิษฐ พระยา
ทัง้ รอ้ ยเอจ็ พระองค์ แลอำมาตยร์ าชเสวกทงั้ ปวงนัน้ กถ็ วายบงั คม
สมเด็จพระมหากรุณาทิคุณเจ้าพร้อมเพรียงกัน
“ตโต ปรํ” เบื้องน่าแต่นั้น พระพุทธองค์ก็โปรดประทาน
อมั ฤตยรศไญยธรรมเทศนาวา่ ดกู รบพติ รพระราชสมภาร บพติ รนี้
มืดมนท์อนธการลุ่มหลง มีอุประมาดุจดังบุรุษอันหลงมรรค
มรรคา บพิตรจงอุส่าห์ตั้งพระไทยสดับพระสัทธรรมเทศนา
เถิด พระสัทธรรมนี้แลจะเปนประทีปทองส่องให้สว่างกล่าวคือ
จะให้เห็นคุณแลโทษประโยชน์แลมิใช่ประโยชน์ นี่แลบพิตร
พระราชสมภาร “อยํ กาโย” อันว่ารูปกายแห่งเราท่านทั้งหลาย
เกิดมาในโลกนี้ อันนักปราชญ์ควรจะพึงเกลียดพึงชัง ควรจะ
พึงพินิจพิจารณาเอาเปนอศุภกรรมฐาน ว่ารูปกายนี้เปนที่
ประชุมแห่งกระดูกเปนกองแห่งเนื้อ เปนกองแห่งหนัง เปนกอง
แห่งเอ็น เปนกองแห่งเลือด เปนกองแห่งหนอง เปนกองแห่ง
เสมหะ เปนปฏิกูลพึงเกลียดนั้นนักหนา บรมบพิตรอย่าพึงลุ่ม
หลงอยู่ในรูปในกายนั้นเลย
“ทานํ เทหิสีลํ รกฺขาหิ” บพิตรจงอุส่าห์ขวนขวายบำเพ็ญ
ทานรักษาศีลจำเริญภาวนาสดับฟังพระธรรมเทศนา ดื่มกินซึ่งรศ
แห่งพระสัทธรรมเถิด เราท่านทั้งหลายเวียนตายเวียนเกิด เวียน
ทกุ ขเ์ วยี นยากเวยี นทนวบิ ากอยูใ่ นวฏั สงสารนี้ จะรูจ้ กั ว่าสกั กีร่ อ้ ย
