Page 91 - ท้าวมหาชมพู
P. 91
ทา้ วมหาชมพู 53
เบียดเบียฬเผาผลาญพระยาองค์นั้นเห็นประจักษ์แจ้งในอัตภาพ
ชาตินี้
พระยาชมพบู ดกี ท็ รงพระสรวลเปนอนั ดงั วา่ ขา้ แตพ่ ระเจา้
ราชาธิราช ข้าพเจ้ายังไม่เชื่อไม่ฟังคำของพระองค์ก่อน ถ้าไฟใน
นรกไม่มาเบียดเบียฬเผาผลาญข้าพเจ้าบัดเดี๋ยวนี้ พระองค์เปน
มุสาใหญ่ทีเดียวหาน้อยไม่เลย ดูกรบพิตรพระราชสมภาร บพิตร
อย่าแคลงไปเลยที่จะไม่มาเบียดเบียฬเหมือนถ้อยคำพระตถาคต
มีพระพุทธฎีกาตรัสฉนี้แล้ว
“เตโชกสิณํ สมาปชฺชิตฺวา” สมเด็จพระมหากรุณาเสด็จ
เขา้ สูเ่ ตโชกสณิ สมาบตั ิ นฤมติ รใหเ้ ปลวเพลงิ นรกบงั เกดิ ขึน้ มาแต่
พืน้ แผน่ พสธุ า เดมิ นัน้ ควนั พลุง่ ๆ ขึน้ มากอ่ น สมเดจ็ พระเจา้ ชมพู
บดีนั้นสงไสยว่า ควันอะไรหนอพลุ่งๆ ขึ้นมา “อโธ โอโลเกตฺวา”
ทอดพระเนตรดไู ปในเบอ้ื งตำ่ กเ็ หน็ เปลวเพลงิ กระหนกตกพระไทย
แล้วก็เปลวเพลิงนรกขึ้นมาเบียดเบียฬเผาผลาญอาตมาจริง
กระมัง แต่ทรงพระดำริห์ฉนี้
“ธมุ คคฺ ”ิ ควนั ไฟนนั้ กพ็ ลงุ่ ขนึ้ มาเขา้ หู เขา้ ตา เขา้ ปาก เขา้
จมกู สมเดจ็ พระเจา้ ชมพบู ดนี นั้ หายใจออกมใิ ครจ่ ะไดเ้ ลย แลดคู น
นนั้ คนนี้ วา่ คนอนื่ อนื่ นี้ จะเปนเหมอื นอาตมาฉนี้ ฤๅเปนประการใด
เมอื่ ทอดพระเนตรเลงแลดไู ปขา้ งโนน้ ขา้ งนกี้ เ็ หน็ เขาสบายอยหู่ มด
ขณะนั้นเปลวเพลิงนรกอันบังเกิดขึ้นด้วยพุทธานุภาพนั้นกระทำ
เสียงคึกๆ แล้วก็สว่างช่วงโชติขึ้นมาโดยรอบคอบแห่งพระเจ้า-
