Page 88 - ท้าวมหาชมพู
P. 88
50 ท้าวมหาชมพู
ไปเถิด มีพระพุทธฎีกาตรัสฉนี้แล้ว พระองค์ก็นฤมิตรศรทิพย์
มีประมาณเท่านิ้วมือส่งให้แก่พระเจ้าชมพูบดี พระเจ้าชมพูบดี
รบั เอาศรทพิ ยแ์ ลว้ กม็ อิ าจสามารถจะยกศรนัน้ ขึน้ ไดศ้ รเทา่ นิว้ มอื
นั้นหนักมีอุประมาดังว่าเขาพระสุเมรุราช พระเจ้าชมพูบดียกสัก
เท่าใดๆ ก็มิอาจสามารถจะยกขึ้นได้ พระเจ้าชมพูบดีได้ความ
อัประยศ อดสูนั้นนักหนา
“มหาการุณิโก” สมเด็จพระมหากรุณาจึงมีพระพุทธฎีกา
ตรัสตักเตือนอิกเล่า ว่าดูกรบพิตรพระราชสมภาร บพิตรจะ
สำแดงฤทธิ์อิกก็เร่งสำแดงไป พระเจ้าชมพูบดีจึงตอบว่า ช้าแต่
พระเจ้าราชาธิราช พระองค์อย่าพักตักเตือนไปเลย พระองค์จง
คอยดูเถิด ข้าพเจ้าจักสำแดงให้พระองค์เห็นบัดนี้ ว่าแล้วพระเจ้า
ชมพูบดีก็สรวมสอดฉลองพระบาทแก้วมณีเหาะขึ้นไปสู่อากาศ
เวหาส์ เสด็จออกไปโดยสีหบัญชรช่องพระแกลปรางค์ปราสาท
สมเด็จพระมหากรุณาเสด็จเข้าสู่เตโชกสิณสมาบัติ นฤมิตรเปน
เปลวเพลิงอันใหญ่ มีอุประมาดังว่าเพลิงประไลยกัลป ให้บังเกิด
เต็มไปทั่วทิศานุทิศน้อยใหญ่ ข้างโน้นข้างนี้ก็ไฟ ไหม้ไล่ล้อม
เข้ามาโดยรอบ
“ชมพูปติ ตํ ทิสฺวา” พระเจ้าชมพูบดีแลเห็นเปลวเพลิง
กส็ ดงุ้ ตกพระไทย มอิ าจสามารถจะเหาะผา่ เปลวเพลงิ ไปได้ กก็ ลบั
หลังเข้ามานั่งอยู่ในสำนักนิ์ของสมเด็จพระมหากรุณา พระเจ้า
ชมพบู ดี จงึ ทงิ้ ฉลองพระบาทออกไปโดยสหี บญั ชรชอ่ งพระแกล ให้
ฉลองพระบาทฺนั้นสำแดงอิทธิฤทธิ์ ฉลองพระบาทแก้วกลับกลาย
