Page 150 - คำแปลจามเทวีวงศ์ พงศาวดารเมืองหริปุญชัย
P. 150
J118 ปริเฉท ๑๔
จ�มเทววี งศ์
พอถึงกล�งแมน่ �้ำ บตุ รของคนคนหน่งึ กจ็ มนำ้�ต�ย เพร�ะส�ยนำ�้
เช่ยี วยิ่งนกั
ญ�ติทั้งหล�ยไมแ่ ลเหน็ กนั กร็ ้องไห้ ว่�บตุ รของเร�ว�่ บิด�ของเร�
พ�กันไปต�ยในแมน่ ำ�้ น้ี
ด้วยเหตุน้ันคนท้ังหล�ยจึงร้องเรียกห้วงน้ำ�นั้นว่� อัณณวรหทะ
ห้วงน�ำ้ ทะเลดงั น้ี ชอ่ื ของห้วงน้�ำ น้ันยงั ปร�กฏอยจู่ นทุกวนั น้ี
พลนิก�ยทั้งหล�ยเหล่�น้ันล่วงเลยพิงคนทีไปข้�งหน้�ก็บรรลุถึง
เหมืองนอ้ ยอนั ลกึ อย่�งยิง่ แห่งหน่ึง สำ�คญั ว�่ ต้ืนกพ็ �กันข้�มไป พลนกิ �ย
เหล่�น้ันกจ็ มลงต�ย เพร�ะเหมอื งน้อยนนั้ ลึก
พลนกิ �ยทง้ั หล�ย รอ้ งดว้ ยเสยี งอนั ดงั ว�่ เหมอื งนอ้ ยนลี้ กึ เหมอื ง
น้อยน้ลี ึกนักดงั นี้ ในค�ำ พูดของภ�ษ�ช�วกมั โพชว่� พิงค�ชรัจ ดงั นี้
ด้วยเหตุน้ัน จำ�เดิมแต่ก�ลนั้นม� คนท้ังหล�ยร้องเรียกเหมือง
น้อยนั้นว่� ชรจั ดังน้ี
พลนิก�ยท้ังหล�ย คร้ันล่วงเลยเหมืองน้อยนั้นไปแล้ว จะไปข�้ ง
ปัจฉิมทิศของเหมืองน้อยนั้นก็หลงไปเสียข้�งทักษิณทิศ แล้วล่วงเลยไป
อีก จึงได้เห็นประเทศทีต่ �ำ บลหน่ึงข�้ งปรุ ิมทิศของเหมอื งน้อยน้นั เปน็ ท่มี ี
พน้ื เสมอก็ตงั้ ค�่ ยอ�ศัยอยูใ่ นทนี่ นั้
คนทง้ั หล�ยรอ้ งเรยี กชอื่ ค�่ ยนน้ั ดว้ ยภ�ษ�ช�วกมั โพชว�่ จ�มนะ
ดงั นี้
ด้วยเหตนุ ัน้ ถึงพวกคนช�วหริปญุ ไชยนคร กร็ ้องเรียกว�่ จ�มนะ
ดงั น้ี ปร�กฏม�จนทกุ วันนี้
พลนกิ �ยเหล่�น้นั เม่อื อยใู่ นค่�ยน้นั กห็ ลงไปไม่รูว้ ่�ทศิ นอ้ ยทิศ
ใหญ่ ดว้ ยอ�นุภ�พของเทพยด�ที่รกั ษ�พระนคร คร้นั สิ้นเสบียงอ�ห�รลง
แลว้ กเ็ กดิ คว�มกระสันโศกเศร�้ เสียใจอยใู่ นทนี่ ้ัน
ในก�ลนั้นพระเจ้�อ�ทิตยร�ชได้สดับทร�บคดีเรื่องน้ันแล้ว ก็ให้
