Page 159 - คำแปลจามเทวีวงศ์ พงศาวดารเมืองหริปุญชัย
P. 159
พระญ�ณวิจติ ร (สิทธิ โลจนานนท)์ แปล 127
พอได้ อัฑฒรัตติสมัยเวล�เท่ียงคืน ไก่ข�วซึ่งจับอยู่บนยอดไม้
ย่�งทร�ย ก็ก�งปีกทั้งสองของตนปรบลงยังพื้นท่ีอยู่ แล้วก็ขันด้วยเสียง
อันไพเร�ะ
ครั้งนั้นพร�หมณ์ที่รักษ�พระนครละโว้ ได้ฟังเสียงไก่น้ันแล้วก็รู้
แนว่ �่ นแ่ี ละเสียงไกข่ �วนัน้
ในขณะนั้น พร�หมณ์ก็ถือไม้เท้� ไปขึ้นยังต้นไม้ย่�งทร�ยแล้ว
ก็ตีไก่น้ันให้ถึงสิ้นชีวิต แล้วทิ้งซ�กศพไก่ไว้ยังท่ีใกล้ต้นไม้แล้วก็ไปยัง
พระนครละโว้
ปรมั ปร�จ�รยท์ ง้ั หล�ย จงึ ไดอ้ �ศยั เหตนุ ้ี กล�่ วไวด้ ว้ ยส�ม�รถจะ
สั่งสอนแก่โลกว่�
บรุ ุษท่ีเปน็ อ�ช�ไนย อ�จรู้สรรพกิจต่�งๆ ไดร้ วดเร็วกด็ ี ช้�งแล
ม้�ท่ีเป็นอ�ช�ไนยก็ดี สมณพร�หมณ�จ�รย์ ที่มีอ�จ�รม�รย�ทเป็นที่
ประพฤติเรียบรอ้ ยกด็ ี บณั ฑิตผมู้ ีปัญญ�เหน็ เหตกุ �รณ์ต่�งๆ กด็ ี เสน�
มนตรเี ปน็ ตน้ ทเี่ ปน็ ผกู้ ล้�ห�ญกด็ ี ไกท่ แี่ ผป่ กี ออกแลว้ ขนั กด็ ี เหล่�นเ้ี ปน็
ของห�ได้ดว้ ยย�ก ของห�ย�กเหล่�น้ี จัดไดช้ ่ือว�่ เปน็ มงคลดนี ำ�คว�มสุข
แลยศทั้งสองประก�รม�ในโลก ส่ิงซึ่งเป็นมงคลทั้งหล�ยเหล่�น้ันแม้แต่
ส่ิงเดียวเป็นของห�ได้ด้วยย�ก ย่อมบังเกิดมีแก่บุคคลผู้ใด คว�มสุขแล
โภคสมบัติย่อมเจริญย่ิงแก่บุคคลผู้นั้นในท่ีนั้นตลอดก�ลท้ังปวง บุคคล
พึงรักษ�มงคลดีอย่�งประเสริฐเหล่�นั้นไว้อย่�ละเสีย ก็เมื่อใดเม่ือมงคล
พิน�ศไปแล้ว คว�มสุขแลโภคสมบัติก็เส่ือมไปเม่ือน้ัน ก็เม่ือใดไก่ข�วท่ี
รกั ษ�พระนครหรปิ ุญไชยนั้น มีคนอ่ืนม�ฆ่�เสยี แลว้ คว�มสวัสดขี องช�ว
หริปญุ ไชยเหล่�น้นั กส็ ญู ห�ยไป
ครัง้ นั้น พระร�ช�ในพระนครหริปญุ ไชย กก็ ระท�ำ สรีรกิจของไก่
นั้น เกบ็ อัฐิธ�ตปุ ระดษิ ฐ�นไวใ้ นท่ใี กล้ไม้ย�่ งทร�ยให้ตง้ั ก�รรกั ษ�ต่อไป
ส่วนพร�หมณ์ผีเส้ือซ่ึงรักษ�พระนครละโว้ กลับไปถึงพระนคร
