Page 161 - คำแปลจามเทวีวงศ์ พงศาวดารเมืองหริปุญชัย
P. 161
พระญ�ณวิจติ ร (สทิ ธิ โลจนานนท)์ แปล 129
ในวมิ �นของตนภ�ยใตแ้ มน่ ้�ำ สลยุ นที
ส่วนผีเส้ือน้ันมีสีดุจสีทองคำ� เป็นผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยศีล ส่วน
ภรรย�มสี ดี ุจสเี งินก็เปน็ ผถู้ งึ พร้อมแลว้ ดว้ ยศลี
ผเี สอ้ื ทง้ั สองนน้ั เสวยทพิ ยสขุ อยใู่ นวมิ �นของตนนน้ั กบั ดว้ ยบรวิ �ร
เพร�ะบพุ กรรมที่ตนสัง่ สมไว้แล้ว
ผเี สอ้ื ทนี่ อนรกั ษ�หรปิ ญุ ไชยนครนน้ั คนทง้ั หล�ยกล�่ วว�่ ผเี สอื้ น�้ำ
รักษ�แลว้ เพร�ะผีเส้ือน้นั ตง้ั อยใู่ นน้�ำ
ในก�ลนั้น ฝ่�ยส�มเณรก็บรรลุถึงที่น้ัน ต�มนัยที่กล่�วม�แล้ว
คร้ันทร�บว่�เทพยด�ท่ีรักษ�พระนครหริปุญไชยอยู่ในห้วงนำ้�น้ีแล้ว เม่ือ
จะประก�ศกบั อ�รกั ษเ์ ทวด�นัน้ จงึ กล่�วเปน็ ค�ถ�ว�่
ดูร�ท่�นผู้รักษ�พระนครผู้เจริญ ท่�นม�เถิด เร�ได้ยินว่�ท่�น
เป็นคนกล้� เดย๋ี วนีเ้ ร�ม�แตไ่ กลจะรบกับท�่ นคนกล�้ จะไดร้ ู้ไว้ว่�ท่�นมี
ก�ำ ลัง ก้�วลว่ งกำ�ลังบุรษุ ท่�นออกม�โดยเร็วเถิด ถ้�ไม่ออกม�เร�จะไปใน
ท่อี ยู่ของท�่ น
ผเี สอื้ น�ำ้ ผรู้ กั ษ�พระนครหรปิ ญุ ไชย ไดฟ้ งั ถอ้ ยค�ำ ของส�มเณรนนั้
แลว้ กห็ วั เร�ะเพร�ะไมก่ ลวั ส�มเณรนน้ั เมอ่ื จะโตต้ อบแกส่ �มเณรนนั้ จงึ
กล�่ วว่�
ดกู รท�่ นอ�รกั ษร์ �้ ยน�่ เกลยี ด ท�่ นกนิ สนิ บนของช�วละโวแ้ ลว้ ยงั
เปน็ คนโลภจะม�กนิ อ�ห�รในพระนครหริปญุ ไชยน้ี คว�มส�ำ เรจ็ ประสงค์
ของท่�นจะมีท่ีไหน ท�่ นม�แต่ไกล สำ�คัญว่�จะได้เป็นผูร้ ักษ�อยู่ยั่งยนื ฤา
ท�่ นเป็นคนกล้�ท�ำ เร�ใหต้ �ยไดจ้ รงิ แล้วกจ็ งลงม�รบกับเร�
ส�มเณรได้ฟังถ้อยคำ�ของผีเสื้อนำ้�แล้ว ก็ย่ิงโกรธนักมีสรีรก�ย
หว่ันไหวอยู่ จึงนฤมิตตนเป็นอ�รักษ์รักษ�พระนคร โดดลงไปในน้�ำ โดย
เรว็ จนล่วงเลยทน่ี ้ันไป
ในขณะนั้นผีเสื้อเมืองหริปุญไชยก็เป็นจระเข้ม�โดยเร็ว กัดเอ�
