Page 85 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ชลากร สถิวัสส

แทงหยวก...
มหาศิลปบ นตน กลวยทก่ี ำลงั เลือนหาย

““ภมู ิป˜ญญาชาวบาŒ น” การแทงหยวก เปนทั้งศิลปะขั้นสูงและ
มีความหมายว‹า ภมู ิปญญาทองถิ่นชั้นยอดของชาติ แตปจจุบันศิลปะที่
งดงามชนิดนี้กำลังจะเลือนหายไปจากสังคมไทย

“ความรูŒความสามารถ บนโลกของเราไมไ ดม เี พยี งสงิ่ มชี วี ติ เทา นนั้ ทใี่ กล

ของชาวบŒานทีเ่ รยี นรูจŒ าก สูญพันธุ โดยอาจทิ้งไวเพียงความทรงจำหรือหลักฐาน
ของการมีตัวตนอยูเทานั้น แมแตสิ่งที่มนุษยสรางขึ้นนั้น
บรรพบุรุษหรอื ผรŒู ูŒ“ ก็สามารถเสื่อมสลายและสาบสูญเชนกันหากขาดความ
ในทŒองถ่ินทใี่ ชŒประโยชน ใสใจที่จะทำนุบำรุง

อย‹างแพรห‹ ลาย “วัฒนธรรม” ก็เปนหนึ่งในนั้น ไมวาจะเปน
ภายในชมุ ชน หรืออาจ ขนบธรรมเนียมประเพณีตางๆ ศิลปวัฒนธรรม หรือ
ครอบคลุมถึงระดับ สิ่งใดๆ ก็ตามที่ถูกรังสรรคคิดคนขึ้นเพื่อจรรโลงชีวิตของ
มนุษยและไดรับการสืบทอดมานานหลายชั่วอายุคน แต
ประเทศ”

เม่ือถึงยุคที่ความเจริญทางวิทยาการไดเขามาสูสังคม

ความกาวหนาล้ำสมัยก็ไดเขาแทนที่วัฒนธรรม ในฐานะ

๗๗