Page 20 - ทฤษฎีและแนวปฏิบัติในการบริหารการศึกษา หน่วยที่ 6
P. 20
6-10 ทฤษฎีและแนวปฏิบัติในการบริหารการศึกษา
เรือ่ งท ่ี 6.1.3 ผรู้ บั ผ ดิ ชอบการต ัดสนิ ใจ
ผู้รบั ผดิ ช อบก ารต ัดสนิ ใจ
การตัดสินใจเป็นเครื่องมือสำ�คัญทางการบริหาร (วิชัย โถสุวรรณจินดา 2535: 202 และ Simon,
1950: 1) ถือว่าเป็นความรับผิดช อบข องผู้บ ริหารทุกค น (Hoy and Miskel, 1991: 300) และท ุกร ะดับ ใน
ผู้บริหารระดับตํ่า ความยุ่งยาก และผลกระทบของการตัดสินใจจะมีน้อย เพราะเป็นการตัดสินใจเกี่ยวกับ
เทคนิคและก ารแก้ปัญหาท างการป ฏิบัติเป็นส ำ�คัญ แต่ย ิ่งเป็นผู้บริหารร ะดับส ูงข ึ้นเท่าใด ระดับค วามยุ่งยาก
และผลกระทบข องการตัดสินใจต ่อองค์การและผ ู้ที่เกี่ยวข้องก ็จะมีมากและมีว งก ว้างย ิ่งข ึ้น สำ�หรับผู้บริหาร
ระดับส ูงสุดข องอ งค์การน ั้น ภารกิจในก ารต ัดสินใจข องต นจ ะเกี่ยวพ ันก ันเรื่องน โยบายแ ละก ารแ ก้ป ัญหาเชิง
นโยบาย ตลอดจ นเป็นเรื่องท ีม่ ผี ลกร ะท บอ ย่างส ำ�คัญต ่ออ งค์การเป็นห ลัก ซึ่งผ ูบ้ ริหารท ีม่ ปี ระสิทธิภาพม ักจ ะ
มอบอ ำ�นาจการตัดสินใจในเรื่องท ี่ไม่สำ�คัญและเรื่องท ี่ม ีความจำ�เป็นรองๆ ลงไปให้ผ ู้บ ริหารร ะด ับร องๆ จาก
ตนร ับผ ิดช อบ จะเหลือเฉพาะง านห ลักท ี่ม ิอ าจมอ บห มายก ารต ัดสินใจไปให้ผ ู้อ ื่นท ำ�แทนได้ และก ารต ัดสินใจ
เรือ่ งส �ำ คญั ๆ ดังก ลา่ วเปน็ การต ัดสนิ ใจท ีจ่ �ำ เป็นจ ะต อ้ งใชส้ ตปิ ญั ญาแ ละข ้อมูลป ระกอบก ารพ ิจารณาเปน็ อ ย่าง
มาก ผูบ้ ริหารท ีม่ ปี ระสิทธิภาพจ ะต ้องเป็นผ ูท้ ีส่ ามารถใชส้ ตปิ ัญญาว ิเคราะหแ์ ละเปรียบเทียบข ้อมูล ตลอดจ น
คาดก ารณผ์ ลท คี่ าดจ ะไดร้ บั แ ละผ ลกร ะท บท จี่ ะเกดิ ข ึน้ จ ากก ารต ดั สนิ ใจไดอ้ ยา่ งม ปี ระสทิ ธภิ าพ โดยค ณุ สมบตั ิ
ดังกล่าวจะเป็นผลที่เกิดขึ้นจากการใช้ศาสตร์และศิลป์ในการบริหารและการตัดสินใจของผู้บริหาร ศาสตร์
และศ ลิ ปใ์นก ารต ัดสินใจข องผ ูบ้ ริหารน ัน้ เกดิ ข ึ้นไดจ้ ากก ารห ลอมร วมค วามร จู้ ากก ารศ ึกษาว เิ คราะหห์ ลักก าร
และท ฤษฎีก ารบริหารและก ารตัดสินใจ รวมทั้งประสบการณ์การบริหารและการต ัดสินใจเข้าด้วยกัน ดังนั้น
การให้ผ ู้บริหารสถานศ ึกษ าและ/หรือผ ู้บ ริหารการศ ึกษาได้มีค วามรู้และความเข้าใจให้หลักแ ละก ระบวนการ
ตัดสินใจ จึงเป็นเรื่องที่ส ำ�คัญและจำ�เป็น เพราะส ถานศึกษาก็เหมือนอ งค์การโดยท ั่วไปท ี่ม ีโครงสร้างสำ�หรับ
ดำ�เนินการเกี่ยวกับการต ัดสินใจ (Hoy and Miskel, 1991: 300)
