Page 82 - ภาษาอังกฤษสำหรับครูสอนภาษา
P. 82
1-72 ภาษาอังกฤษสำ�หรบั ครสู อนภาษา
ผู้อ่านเกิดความรู้สึกในแง่ลบต่อเจ้าของผลงาน หากไม่แก้ไขข้อบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ หรือไม่เห็น
ความส�ำคัญวา่ จะตอ้ งเขียนใหถ้ ูกต้องตามมาตรฐาน อาจเปน็ อุปสรรคในการทำ� งานตอ่ ไปในอนาคต
David Crystal กล่าวว่าเราสามารถเล่นกับภาษาโดยตั้งกฎเกณฑ์ข้ึนมาเองก็ได้ เช่น ให้
แตง่ ประโยคประกอบดว้ ยคำ� ทเ่ี รยี งกนั ตามชดุ ตวั อกั ษรอยา่ งถกู ตอ้ งและกลา่ วอกี ดว้ ยวา่ ประโยคทไี่ ด้
ไม่จ�ำเปน็ วา่ จะตอ้ งมคี วามหมายหรอื มเี หตุผลอะไรมากนัก เพยี งแต่ใหถ้ กู ตามกติกาทตี่ ้ังเอาไว้ เขา
ยกตวั อยา่ งประโยคข้างลา่ งน้ี
The big cowboy, dancing elegantly for grand hotels in Jersey, knitting lovely
mittens nicely on pretty quilted rubber shoes, thought untrained vets would X-ray
yellow zebras.
เราไดเ้ หน็ แลว้ วา่ ภาษามคี วามสำ� คญั ตอ่ ผคู้ นอยา่ งไรบา้ ง นอกจากดำ� เนนิ งานตา่ งๆ ในสงั คม
ใหเ้ ปน็ ไปโดยเรยี บรอ้ ยแลว้ ยงั ใชใ้ นการพดู คยุ เพอื่ ความบนั เทงิ สรา้ งสรรคง์ านทไ่ี มเ่ พยี งแตใ่ หค้ วาม
รนื่ รมยแ์ กผ่ คู้ นในสมยั เดยี วกนั แตย่ งั คงสรา้ งความบนั เทงิ และความสขุ พรอ้ มทง้ั ใหค้ วามรคู้ วามเขา้ ใจ
ในชวี ิตและประสบการณ์ของตนแกค่ นรุ่นใหม่อีกหลายรนุ่ ในสงั คมที่ใชภ้ าษานั้นๆ ดว้ ย
นักศึกษาคงพอจะสรุปได้แล้วว่าวรรณกรรมท่ีได้รับการยกย่องว่าเป็นวรรณคดีของแต่ละ
ภาษานั้นเป็นการใช้ภาษาในระดับสูง ดังน้ัน การศึกษาวรรณคดีโดยไม่ค�ำนึงถึงองค์ประกอบของ
ภาษายอ่ มจะสมบูรณ์ไปไมไ่ ด้ การไดอ้ ่านวรรณคดเี ป็นการไดส้ ัมผสั กับผ้ทู ี่มคี วามสามารถในการใช้
ภาษาระดับสูง แต่ละยุคแต่ละสมัยมักจะมีตัวอย่างการใช้ภาษาให้คนรุ่นหลังได้ชื่นชม เช่น เม่ือพูด
ถึงสมั ผสั อักษร คนส่วนใหญ่ก็นกึ ถงึ โคลงบทหนึง่ ของ Samuel Taylor Coleridge (1772-1834)
ในเรอื่ ง The Rime of the Ancient Mariner1 เป็นเรอ่ื งเล่าของกะลาสแี กๆ่ คนหน่ึง
1 โคลงเรอื่ งน้ี Coleridge แต่งและตพี ิมพใ์ น Lyrical Ballads ใน ค.ศ. 1798 กะลาสแี กค่ นหนง่ึ เล่าเรื่องของตนแกช่ าย
ผหู้ นง่ึ ในจำ�นวนสามคนทกี่ ำ�ลงั จะไปงานเลยี้ งแตง่ งาน เขาเลา่ วา่ เรอื ของเขาถกู พายพุ ดั พาไปทางขวั้ โลกใต้ ขณะทเ่ี รอื ตดิ อยทู่ า่ มกลาง
นา้ํ แขง็ กม็ นี กอลั บาทรอส (albatross) บนิ ทะลมุ า่ นหมอกเขา้ มา บรรดาลกู เรอื โหร่ อ้ งตอ้ นรบั ดว้ ยความยนิ ดี นาํ้ แขง็ แยกออกและนกก็
บินไปกบั เรือ และแล้วโดยไม่มีสาเหตุ กะลาสกี ย็ งิ นกตาย เพราะการกระทำ�อนั โหดร้ายนี้ เรอื เลยตอ้ งคำ�สาป เรอื ถูกพดั ไปทางเหนือ
ไปยังบริเวณเส้นศูนย์สูตร แล้วก็หยุดนิ่งลมสงบท่ามกลางความร้อนระอุในท้องทะเลที่ไม่มีการเคลื่อนไหว พวกลูกเรือโกรธกะลาสี
ที่ทำ�ให้พวกเขาประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ ได้เอาซากนกห้อยไว้ท่ีคอกะลาสี ขณะเดียวกันเรือที่มีแต่โครงก็แล่นใกล้เข้ามา บนเรือ
มีความตาย (Death) และชวี ติ ในความตาย (Life-in-Death) กำ�ลงั ทอดลูกเตา๋ กันอยู่ และเมอ่ื ผู้เล่นหายตวั ไป พวกลูกเรอื ยกเว้น
กะลาสีเฒ่าล้มลงตายกันหมด อยู่ๆ ขณะทก่ี ำ�ลังช่นื ชมความงามของพวกงทู แ่ี หวกว่ายอยู่ในทะเลท่ามกลางแสงจันทร์ กะลาสีกใ็ หพ้ ร
พวกงูเหลา่ นน้ั ซากนกอัลบาทรอสหลดุ จากคอของเขา เรือก็แลน่ กลบั บา้ น และกะลาสรี อดชีวิต แต่เพอื่ ไถ่บาปเขาจะต้องเดนิ ทางไป
ตามพนื้ ทต่ี า่ งๆ เพอ่ื สอนผูค้ นดว้ ยเรอ่ื งราวของเขาใหร้ ้ถู งึ ความรกั และเคารพต่อสรรพสตั ว์ท่ีพระผ้เู ป็นเจา้ ทรงสรา้ งไว้
