Page 48 - วัฒนธรรมกับการท่องเที่ยว
P. 48
11-38 วฒั นธรรมกับการทอ่ งเที่ยว
ภาพที่ 11.19-11.20 บรรยากาศอาหารริมทางถนนข้าวสาร
ที่มา: นครนิ ทร์ ชัยสมบรู ณพ์ ันธ์, 2557.
จากความนยิ มของอาหารรมิ ทางในกรงุ เทพมหานครทไี่ ดร้ บั การยกยอ่ งใหเ้ ปน็ จดุ หมายปลายทาง
เกยี่ วกบั อาหารรมิ ทางสง่ ผลใหภ้ าครฐั หนั มาสนใจพฒั นาขยายแหลง่ ทอ่ งเทยี่ วประเภทอาหารรมิ ทาง ซงึ่ ใน
ปจั จบุ นั มี 4 จงั หวดั ทห่ี นว่ ยงานภาครฐั พยายามผลกั ดนั ยกระดบั ใหเ้ ปน็ แหลง่ ทอ่ งเทย่ี วอาหารรมิ ทางส�ำหรบั
นักท่องเทย่ี วตา่ งชาติ ได้แก่ กรุงเทพมหานคร เชยี งใหม่ เชียงราย และภูเก็ต
คำ� วา่ อาหารรมิ ทาง (Street Food) มกี ารเรยี กตา่ งกนั บางตำ� ราเรยี กวา่ อาหารรมิ บาทวถิ ี อาหาร
รถเข็นข้างทาง หรือหาบเร่แผงลอย ในท่ีนจ้ี ะใช้คำ� ว่าอาหารรมิ ทางซง่ึ หมายถึง อาหารที่มีการจดั วางและ
จำ� หนา่ ยอยรู่ มิ ถนน รมิ ทางเทา้ ทางเดนิ รถ อกี ทงั้ ยงั หมายถงึ อาหารทงี่ า่ ยตอ่ การจดั หาหรอื บรโิ ภคซง่ึ มอี ยู่
มากมายในท่ีสาธารณะ ในประเทศไทยอาหารริมทางเป็นที่นิยมท้ังในหมู่คนไทยและเป็นท่ีรู้จักแพร่หลาย
ของนกั ท่องเที่ยวต่างชาติอีกดว้ ย ประเทศไทยไดร้ บั การจัดอนั ดบั ที่ 1 ของการเป็นเมืองท่มี อี าหารรมิ ทาง
น่าสนใจที่สุดในโลก อีกท้ังส�ำนักข่าวต่างๆ เช่น CNN ยังได้ยกย่องว่ากรุงเทพเป็นสวรรค์ของอาหาร
ประเภทสตรีทฟู้ดส์ หรอื อาหารรมิ ทางน่นั เอง (นพรัตน์ บุญเพียรผล, 2560)
พฒั นาการของอาหารรมิ ทางในประเทศไทยมมี ายาวนานตงั้ แตใ่ นสมยั ตน้ รตั นโกสนิ ทร์ แตใ่ นอดตี
การสญั จรไมไ่ ดใ้ ชร้ ถยนตด์ งั เชน่ ในปจั จบุ นั แตส่ ญั จรทางนา้ํ ดงั นน้ั การขายอาหารจงึ เปน็ การขายรมิ นาํ้ หรอื
ในนา้ํ ทเ่ี รยี กวา่ ตลาดนาํ้ นนั่ เอง และเมอื่ เปลย่ี นรปู แบบการเดนิ ทางยา้ ยมาเดนิ ทางบนบก ตลาดหรอื อาหาร
ก็เปล่ียนรูปแบบไปด้วย ระยะแรกเป็นการขายแบบหาบเร่แผงลอย ตามนิยามของพจนานุกรมฉบับ
ราชบัณฑติ ยสถาน พ.ศ. 2545 ให้ความหมายของ “หาบเร่” ไว้ว่าคือ ผู้ที่หาบของไปเรข่ าย สำ� หรับค�ำว่า
“แผงลอย” คอื ทซี่ ง่ึ จดั ไวใ้ นถนนสาธารณะ หรอื ทส่ี าธารณะสำ� หรบั ขายอาหาร นา้ํ แขง็ หรอื สงิ่ ของอยา่ งอนื่ ๆ
อกี ทงั้ ยงั พบวา่ รฐั บาลไทยตง้ั แตใ่ นอดตี ไดใ้ หค้ วามสนใจกบั การอาหารรมิ ทาง โดยจอมพล ป. พบิ ลู สงคราม
ได้ออกกฎสงวนอาชีพหาบเร่แผงลอยเอาไว้ให้คนไทยเท่านั้นเพ่ือป้องกันไม่ให้ชาวต่างชาติแย่งอาชีพ
