Page 36 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 36
8-26 ภาษาถนิ่ และวรรณกรรมท้องถ่นิ ไทย
การสัมผัสอักษรนั้นจะพิจารณาจากพยัญชนะต้นที่เป็นเสียงเดียวกันหรือคล้ายกัน ซึ่งอาจเป็น
พยญั ชนะตวั เดยี วกนั ทม่ี พี ยญั ชนะนำ� หรอื พยญั ชนะคทู่ ม่ี เี สยี งใกลเ้ คยี งกนั ระหวา่ งพยญั ชนะเสยี งสงู -ตำ่� เชน่
ข-ค, ถ-ท, ส-ช/ซ, ผ-พ, ห-ฮ เป็นต้น ซึ่งการสัมผัสอักษรน้ันมีตั้งแต่การสัมผัสอักษร 2 ค�ำข้ึนไป
ดงั เช่นขอ้ ความตอนทีส่ งั ขศ์ ิลป์ไชยออกเดนิ ทางไปตามหาอาแล้วเกิดคิดถึงแม่และปา้
ท้าวก็ คึดแป่ป้า ปุนไห้ฮ�่ำไฮ
หลิงดอกไม้ ก้านก่องอินทร์กอง พุ้นเยอ
บาก็ ยินดีผาย ฮอดซอนซมซ้อน
พอใจแล้ว เดินเดียวดั้นเด่ียว
ขว้ามมอบด้าว ไปหน้าหน่วงหนา
ฟังยิน สักกูณาฮ้อง ควายคอนฮ้องค่อน พุ้นเยอ
บางพ่อง ฮักฮ่วมซู้ สมก้อยเกี่ยวกอย
กอยกลมเก้ียว มีไลซ้อนไหล่
คือดัง สองก่อซ้อน ซมเหง้าหง่วมเหงา
บาก็ ผายตนดั้น ดงยางเย้ือนย่าง
คึดแม่ป้า ปุนไห้หอดหิว
(พระอริยานวุ ตั ร, 2531, น. 49-50)
ตอนท่ีผาแดงได้ข่าวนางไอ่แล้วเดินทางไปหานางไอ่ท่ีเมืองสุวรรณโคมค�ำหรือเมืองเอกธีตาของ
พระยาขอม แลว้ ผแู้ ตง่ ได้พรรณนาถึงการเดินทางผ่านภูผาปา่ ไมแ้ ละพรรณนาธรรมชาติ
ม้าก็ ลงจากห้วย ดงช้างป่าซาง
ทางในด้าว ดงหลวงลัดล่วง
เห็นแต่ ดวงดอกไม้ ในด้าวดังดาว
พอคราวน้อย เซาแฮงแห่ง
แสงแดดฮ้อน มณีม้าอ่อนแฮง
ฟังยิน กดแกงฮ้อง พึงคณาในป่า
สาลิกาฮ่�ำฮ้อง คณาเอี้ยงส่งเสียง
นันเนืองก้อง ซุมแซงคอก่าน
มีท้ัง หงส์ห่านฮุ้ง บินผ้ายเผ่นผาย
เลาะเลียบจ้าย ก้ีก่างปลายยาง
เดินทางลัด ฮอดคอยเนินค้อย
เห็นแต่ กอยมันเฮื้อ ตามทางเยื้อนย่าง
ฟังเสียง บ่างกูกเอ้ิน ชะนีฮ้องฮอดผัว
