Page 16 - ภาษาและทักษะเพื่อการสื่อสาร

4-6 ภาษาและทกั ษะเพือ่ การสือ่ สาร
2.3 ภาษาภูมิภาค (Provincial language) หมายถึง ภาษาระดบั ภาคซ่ึงใช้ในจังหวัดซึง่ ไมใ่ ช่เขต

เมืองหลวง ภาษาภูมิภาค ไดแ้ ก่ ภาษาไทยถนิ่ เหนือ ภาษาไทยถนิ่ อสี าน ภาษาไทยถนิ่ ใต้ ภาษาไทยถ่ิน
กลาง และภาษาไทยถนิ่ อน่ื ๆ ในระดบั จงั หวดั ต่างๆ กจ็ ัดอย่ใู นประเภทน้ีด้วย

2.4 ภาษานานาชาติ (International language) หมายถงึ ภาษาทท่ี ำ� หนา้ ทเี่ ปน็ ภาษากลางสำ� หรบั
สอื่ สารกบั ประเทศอน่ื หรอื ชาวตา่ งประเทศทอ่ี ยใู่ นประเทศ อาจกลา่ วไดว้ า่ เกอื บทกุ ประเทศในโลกใชภ้ าษา
องั กฤษเปน็ ภาษานานาชาติ รวมท้งั ประเทศไทยดว้ ย

2.5 ภาษากลางในประเทศ (Local lingua franca) คอื ภาษาทเ่ี ปน็ ส่อื กลางในการตดิ ตอ่ ส่อื สาร
ภายในประเทศ ในสงั คมไทยภาษาทท่ี ำ� หนา้ ทน่ี ้ี ไดแ้ ก่ ภาษาไทยมาตรฐาน ซงึ่ ไมว่ า่ คนไทยกลมุ่ ชาตพิ นั ธใ์ุ ด
หรอื มาจากทอ้ งถ่ินใด เมอ่ื มาประชุมกนั หรอื ติดต่อส่อื สารกันโดยทไ่ี ม่รภู้ าษาของกนั และกนั กจ็ ะใช้ภาษา
ไทยมาตรฐานในการสอ่ื สาร

2.6 ภาษาเฉพาะกลุ่ม (Group language) หมายถงึ ภาษาท่ใี ชส้ อื่ สารเฉพาะคนในกลุ่มชาติพันธุ์
เดยี วกนั โดยเฉพาะในบ้าน หรอื ภายในชุมชนของตน ภาษาไทยถ่ินทุกภาษา ภาษายอ่ ยของภาษาไทย
ต่างๆ และภาษาชนกลุ่มนอ้ ยท้ังหลาย ได้แก่ ภาษาชาวเขา เชน่ ม้ง เย้า ลีซอ กะเหรี่ยง ภาษาตระกูล
มอญ-เขมร เป็นต้น

2.7 ภาษาการศึกษา (Education language) หมายถึง ภาษาที่ใช้เป็นสื่อในการเรียน การสอน
ในโรงเรยี น มหาวทิ ยาลยั และสถาบนั การศกึ ษาอนื่ ๆ ในสงั คมสว่ นใหญภ่ าษาทที่ ำ� หนา้ ทเ่ี ปน็ ภาษาสำ� หรบั
การศึกษา มักเป็นภาษาเดยี วกนั กับภาษาราชการ

2.8 ภาษาการศึกษารายวิชา (School–subject language) หมายถงึ ภาษาทสี่ อนในโรงเรยี นหรอื
สถาบันต่างๆ ให้ผู้เรียนเรียนเป็นภาษาที่หนึ่ง ภาษาที่สอง หรือภาษาต่างประเทศ ในสังคมไทยภาษา
ทสี่ อนเปน็ วชิ ามหี ลายภาษา เชน่ ภาษาองั กฤษ ภาษาฝรงั่ เศส ภาษาเยอรมนั ภาษาอติ าลี ภาษาจนี ภาษา
เกาหลี ภาษาญ่ปี นุ่ เปน็ ตน้

2.9 ภาษาศาสนา (Religious language) หมายถึง ภาษาท่ีใช้ในกิจกรรมทางศาสนา ในสังคม
ไทยใชภ้ าษาบาลใี นกจิ กรรมพุทธศาสนา ร่วมกบั ภาษาไทยมาตรฐาน หรอื ภาษาถน่ิ สว่ นศาสนาอนื่ เชน่
ศาสนาคริสต์ ใชภ้ าษาอังกฤษ ภาษาละตนิ ฯลฯ อิสลามใชภ้ าษาอาหรับในกิจกรรมทางศาสนา เปน็ ตน้

2.10 ภาษาวรรณกรรม (Literary language) หมายถงึ ภาษาท่ีใช้เขยี นวรรณกรรม หรือผลงาน
ที่ตีพิมพ์เผยแพร่ ในสังคมไทยมักใช้ภาษามาตรฐานในการถ่ายทอดจินตนาการของผู้เขียน หรือบางคร้ัง
อาจใช้ภาษาทอ้ งถน่ิ เช่น วรรณกรรมอสี าน เปน็ ต้น

จะเหน็ วา่ ภาษาไทยมาตรฐานทำ� หนา้ ทมี่ ากทสี่ ดุ ในบรรดาภาษาทง้ั หมดในสงั คมไทย โดยเฉพาะ
หนา้ ทสี่ ำ� คญั เชน่ เปน็ ภาษาราชการ ภาษาการศกึ ษา ภาษากลางในประเทศ ภาษาวรรณกรรม และภาษา
ศาสนา

ภาษาทใี่ ช้ในสังคมทั้ง 10 ประเภททกี่ ล่าวมานัน้ มบี ทบาทหนา้ ท่ใี นสังคมโดยรวม คือ
1) เปน็ ตวั แทนพฤตกิ รรมและกจิ กรรมของมนษุ ย์ เราใชภ้ าษาหรอื ถอ้ ยคำ� สง่ั ใหค้ นประพฤติ

ปฏิบตั ใิ นสง่ิ ทีเ่ ราตอ้ งการ