Page 52 - คำแปลจามเทวีวงศ์ พงศาวดารเมืองหริปุญชัย
P. 52
J20 ปริเฉท ๒
จ�มเทวีวงศ์
ก็และลำ�ดับน้ัน มีร�ชบุรุษผู้หนึ่งได้สดับซึ่งเหตุแห่งพระภ�ด�
ของพระร�ช�นัน้ อันตนจ�ำ ไวไ้ ด้ดแี ล้ว จงึ ไปส่สู ำ�นกั พระร�ช�ทลู ว�่ ข้�แต่
เทวด�เจ้� พระภ�ด�ของพระองค์ได้ถึงซ่ึงมห�วิน�ศด้วยถ้อยคำ�อันพระ
ภ�ด�อธิบ�ยแล้วอย่�งน้ี
ขอพระองคเ์ จ�้ อย�่ ได้กล�่ วอย�่ งนีเ้ ลย ฝ่�ยพระร�ช�ได้ทรงสดับ
คำ�ร�ชบรุ ุษน้ัน ก็หว�ดหว่นั ดว้ ยคว�มกลัวแล้ว จงึ ถ�มว�่ ควรเร�ทงั้ หล�ย
จะท�ำ อย่�งไรเล�่
คร้ังน้ันอำ�ม�ตย์บัณฑิตผู้หน่ึงทูลอย่�งนี้ว่� ข้�แต่เทวด�เจ้� ถ้�
ห�กว�่ เร�ทงั้ หล�ยขอสม�โทษแกพ่ ระมห�ว�สเุ ทพฤาษผี อู้ ยั ก�ของพระองค์
ดว้ ยคันธม�ล�ท้ังหล�ยแลว้ ขอให้ท�่ นห้�มซ่ึงกรรมอันผดิ นเ้ี ถดิ
พระร�ช�นั้น ก็ตรัสว่� ส�ธุ ดังนี้แล้ว จึงให้แต่งตั้งอ�สนะ ณ
ภ�ยนอกระเบียงพระนิเวศน์ของพระองค์ แล้วจัดประทีปธูปคันธม�ล�
เป็นตน้ ผนั พระพักตร์ตอ่ ภเู ข�อจุ ฉุบรรพต ถว�ยอภิว�ทกร�บแลว้ กร�บ
เล�่ กล�่ วออ้ นวอนว�่ ดังนี้ “ภันฺเต” ข�้ แต่พระด�บสผู้เจริญ ขอท�่ นจงได้
อดโทษแกข่ �้ พเจ้� ขออย่�ให้ข้�พเจ้�ถึงคว�มวิน�ศเลย
ฝ�่ ยพระว�สเุ ทพด�บส กไ็ ดย้ นิ ค�ำ ออ้ นวอนนนั้ โดยทพิ โสตแลว้ จงึ
ด�ำ รวิ �่ เร�ไดท้ �ำ ค�ำ ส�ปนไี้ วเ้ มอ่ื ว�นนแี้ ลว้ ชนทงั้ หล�ยเหล�่ นเี้ ปน็ อนั ธพ�ล
ลอุ ำ�น�จอคติ มอี ยู่ฉันใด ก�รขม�โทษนน้ั เร�จะไม่พงึ อดโทษให้
ฝ่�ยฝูงเทพยด�ทั้งปวงได้ล่วงรู้ว�ระจิตแห่งพระว�สุเทพแล้ว ก็
สงเคร�ะห์มนุษย์ท้ังหล�ยที่ได้สร้�งกัลย�ณธรรมไว้ กันให้หลีกไปเสีย
จ�กเมือง มนุษย์ทั้งหล�ยใดท่ีได้ทำ�ก�รสะสมทรัพย์ไว้เพื่อก�รทำ�บุญยัง
ประดษิ ฐ�นอยู่ ทรพั ยท์ ง้ั ปวงนน้ั มโี กฏฐ�ค�รเปน็ ตน้ กไ็ ดเ้ ลอื่ นออกไปอยู่
นอกเมืองดว้ ยอำ�น�จเทว�นุภ�พ แลไดท้ ำ�พวกมนษุ ยบ์ �ปไมเ่ หลืออยู่แลว้
ทำ�ให้พวกทรชนมีพระร�ช�เป็นประธ�นกับช�วเมืองทั้งสิ้น ให้ทรุดต�ำ่ ลง
ไปภ�ยใต้ ถึงมห�วิน�ศหมดสถ�นในพระนครแลพระล�นหลวงก็บังเกิด