Page 29 - การจัดประสบการณ์การเรียนรู้ภาษาอังกฤษ
P. 29
การประยุกต์ใช้ผลการวิจัยด้านการเรียนรู้ภาษา การเรียนรู้ภาษาท่ีสอง ในการเรียนการสอนภาษาอังกฤษ 2-19
เดล ไฮมส์ (Dell Hymes) ท่ีเน้นเรื่องการใช้ภาษาในบริบทสังคมและวัฒนธรรม เพราะฉะน้ันการเรียนการ
สอนภาษาจึงต้องค�ำนึงถึงปัจจัยหลักสองประการคือ กฎเกณฑ์ไวยากรณ์ภาษาและท่ีส�ำคัญไม่ยิ่งหย่อนไป
กว่ากันคือความสามารถในการเข้าใจและใช้กฎเกณฑ์ไวยากรณ์นั้นในบริบทสังคมและวัฒนธรรมที่มีการใช้
จริง ความถูกต้องในตัวภาษาและความเหมาะสมในการใช้ภาษานั้นอยู่เคียงคู่กันไปตลอด วิธีการสอนแบบน้ี
จึงมักจะไม่มีข้ันตอนการสอนก่อนหลังอย่างชัดเจน ซึ่งก็ถือเป็นข้อด้อยประการหน่ึงท่ีท�ำให้ครูภาษาอังกฤษ
มีการตีความวลีที่ว่า “เพื่อการส่ือสาร” กันไปคนละทิศคนละทาง วิธีการสอนนี้เป็นท่ียอมรับกันไปท่ัวโลกนับ
เวลาจนถึงบัดน้ีก็ประมาณ 30 ปีแล้ว ถึงแม้ว่าในระยะหลัง ๆ จะมี “เสียงบ่น” ว่าท้ายท่ีสุดผู้เรียนจ�ำนวนมาก
ก็ยังไม่สามารถพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษได้อยู่ในระดับท่ีน่าพึงพอใจ
เมื่อเร่ิมมีความรู้สึกว่าวิธีการสอนแบบเน้นการส่ือสารไม่สามารถท�ำให้ผู้เรียนจ�ำนวนมากส่ือสารได้
จริง นักวิชาการทางด้านการรับภาษาที่สองหลายท่านก็เร่ิมมองเห็นว่า การเรียนการสอนที่ไปผูกติดอยู่กับวิธี
แบบใดแบบหนึ่งน้ันอาจะเป็นวิธีคิดที่ผิด เพราะสัมฤทธิผลในการเรียนการสอนภาษาอังกฤษนั้นไม่น่าจะเป็น
เพราะปัจจัยใดปัจจัยหน่ึงแต่เพียงอย่างเดียว อาทิเช่น กุมาราดิเวลุ (Kumaravadivelu, 1994) เสนอแนวคิด
เรื่อง Postmethod Pedagogy หรือการศึกษาที่ไม่มุ่งเน้นความส�ำคัญของวิธีการสอนแบบด้ังเดิมแบบใด
แบบหน่ึงโดยเฉพาะ ซึ่งเรื่อง Postmethod Pedagogy นี้ก�ำลังเป็นแนวทางส�ำคัญที่น่าสนใจและอาจถือได้
ว่าเป็นสิ่งท่ีท้าทายนักภาษาศาสตร์ประยุกต์และครูท่ีสอนภาษาอังกฤษท่ัวทุกมุมโลกอยู่ในขณะน้ี
ที่กล่าวมาข้างต้นน้ีจะเป็นวิวัฒนาการวิธีการสอนภาษาอังกฤษโดยสังเขป วิธีการเหล่าน้ีผู้เป็นต้นคิด
ก็มีค�ำตอบว่าวิธีของตนท่ีน�ำเสนอน้ันดีอย่างไร อย่างไรก็ตามครูท่ีน�ำวิธีดังกล่าวไปใช้สอนภาษาอังกฤษก็มัก
จะมีเสียงบ่นตามมาว่าไม่ได้ผลหรือได้ผลไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยอย่างท่ีควร ครูท่ีว่านี้ก็รวมถึงครูไทยท่ีสอน
ภาษาอังกฤษด้วย หัวข้อที่จะกล่าวต่อไปนี้คือ ภาพรวมโดยสรุปของการสอนภาษาอังกฤษในประเทศไทย
2. การสอนภาษาอังกฤษในประเทศไทย: ภาพรวมโดยสรุป งานวิจัยของเมธาวี ยุทธพงษ์ธาดา
(2550) เร่ือง นโยบายการสอนภาษาต่างประเทศของไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัยจนถึงปัจจุบัน ชี้ให้เห็นว่าการเรียน
การสอนภาษาต่างประเทศของไทยโดยเฉพาะภาษาอังกฤษน้ัน มีความเป็นมาอันยาวนาน ทั้งน้ีปัจจัยทาง
ศาสนาเป็นปัจจัยส�ำคัญประการหน่ึง และส�ำหรับการสอนภาษาอังกฤษนั้น “ปัจจัยจากนโยบายการขยาย
อาณานิคมของตะวันตก ท�ำให้เกิดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษเพื่อจะใช้เป็นเครื่องมือส�ำคัญในการพัฒนา
ประเทศ ให้ทันต่อเหตุการณ์ และช่วยให้ประเทศไทยรอดพ้นจากการตกเป็นเมืองข้ึนของชาติตะวันตกได้”
(หน้า 2-3) นอกจากนี้ ในการประชมุ ที่ศูนย์มานุษยวิทยาสริ ินธร หัวขอ้ เรอื่ ง ประวัตศิ าสตร์กระซบิ ผ่านวังเทวะ
เวสม์นั้น ดร. เกษม ศิริสัมพันธ์ ได้กล่าวไว้มีความตอนหน่ึงว่า “... และพระอนุชารุ่นหลัง ๆ อย่างสมเด็จกรม
พระยาเทวะวงศ์ฯ สมเด็จกรมพระยาด�ำรงราชานุภาพ ด้วยอายุเพียงเท่าน้ีสมัยนี้ยังเรียกว่าเป็นเด็ก แต่สมัย
ท่าน ภาษาอังกฤษท่านก็ทราบ พูดจากับฝรั่งได้...” (ข่าวมติชน วันที่ 14 มกราคม 2548) จากข้อความน้ีจะ
เห็นว่าการเรียนการสอนภาษาอังกฤษในประเทศไทยนั้นมีความส�ำคัญมาอย่างน้อยท่ีสุดก็ตั้งแต่สมัยรัชกาล
สมเด็จพระปิยะมหาราช ดังท่ีสมเด็จกรมพระยะเทวะวงศ์ฯ ทรงมีพระปรีชาสามารถในการรับส่ังเป็นภาษา
อังกฤษได้ นับแต่นั้นจนถึงบัดน้ี ก็อาจกล่าวได้ว่าการเรียนการสอนภาษาอังกฤษในประเทศไทยได้ขยาย
ขอบเขตไปท่ัวทั้งแผ่นดิน ไม่ได้จ�ำกัดอยู่แต่เพียงเฉพาะในราชส�ำนักหรือสังคมชนช้ันสูงเท่านั้น ในขณะที่
