Page 50 - วิถีไทย
P. 50
2-40 วิถไี ทย
กะเหร่ยี งที่อาศัยอยู่ในประเทศไทย แบ่งออกได้เป็น 4 ประเภท คอื
1. “กะเหรยี่ งสะกอ” หรอื ทเ่ี รยี กนามตวั เองวา่ “ปกากะญอ” หมายถงึ มนษุ ยห์ รอื คน เปน็ ความ
พยายามที่จะตอบโต้วาทกรรมท่ีกดเหยียดกะเหรี่ยงให้ไม่ใช่คนเท่าเทียมกับคนชาติพันธุ์อ่ืนๆ กะเหร่ียง
สะกอหรอื “ปกากะญอ” เปน็ กลมุ่ ทม่ี จี ำ� นวนมากทสี่ ดุ มภี าษาพดู และภาษาเขยี นของตนเอง โดยมมี ชิ ชนั นารี
เป็นผู้ช่วยคิดค้นดัดแปลงมาจากตัวหนังสือพม่าผสมอกั ษรโรมนั กลมุ่ น้ีนบั ถือศาสนาครสิ ตเ์ ป็นส่วนใหญ่
2. “กะเหรยี่ งโปร์” ถือเปน็ กลมุ่ ทีเ่ คร่งครัดในจารตี ประเพณีดง้ั เดิมของชาวกะเหร่ยี ง พบมากใน
เขตอ�ำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน อ�ำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่ และแถบภาคตะวันตกของ
ประเทศไทย
3. “กะเหรยี่ งบเว” พบท่ี อำ� เภอขนุ ยวม จงั หวดั แมฮ่ ่องสอน
4. “ปะโอ” หรือ “ตองสู” พบน้อยมากในประเทศไทย
“ปกากะญอ” เปน็ กลมุ่ ชนทบี่ อกกลา่ วถงึ ประวตั ศิ าสตรค์ วามเปน็ มานบั รอ้ ยนบั พนั เรอ่ื ง เรยี งรอ้ ย
เกบ็ ไวใ้ นรปู ของนิทานตำ� นานพนื้ บา้ น นิทานเหลา่ น้ยี ากจะสบื ทราบขอ้ เทจ็ จรงิ เเต่ถือเป็นความพยายาม
ทจี่ ะเลา่ เรอ่ื งราวความเปน็ มาของเผา่ พนั ธต์ุ นเองสบื ทอดใหล้ กู หลานไดร้ บั รู้ นทิ านหลกั ๆ นนั้ มกั เลา่ เชอื่ มโยง
กบั ตำ� นานครสิ ตท์ ป่ี รากฏในคมั ภรี ไ์ บเบล้ิ เลา่ กนั ตงั้ แตส่ มยั ทพี่ ระเจา้ สรา้ งโลก พระองคไ์ ดส้ รา้ งมนษุ ยค์ แู่ รก
คอื “อดมั ” กับ “เอวา” ท้ังสองคนไดใ้ ช้ชวี ิตอยรู่ ว่ มกนั ในสวน (เอเดน) ทพ่ี ระองคไ์ ด้สรา้ งไว้ ทั้งสองได้
ท�ำผิดกฎสวรรค์ จึงถกู เนรเทศลงมาใชก้ รรมอย่ใู นโลกจนกระทงั่ มลี กู หลานสบื เชื้อสายมาจนถงึ ทุกวนั นี้
ชาวม้ง
“ม้ง” หรือ “แม้ว” (ค�ำภาษาจีน) เช่ือกันว่าเดิมชาวม้งมีถ่ินฐานบ้านช่องอยู่ในจีนตอนใต้แถบ
มณฑลยนู นาน ภายหลงั เมอื่ ชาวแมนจรู บชนะราชวงศห์ มงิ กอ่ ตง้ั ราชวงศช์ งิ ขน้ึ เปน็ ใหญใ่ นแผน่ ดนิ จนี ได้
ขยายอำ� นาจลงมาปราบปรามชาวฮ่นั ทางตอนใต้รวมถงึ กล่มุ ชาตพิ ันธตุ์ า่ งๆ64
ชาวม้งเป็นกลุม่ หน่ึงท่ถี กู ปราบปรามในคร้งั นัน้ ด้วย จงึ อพยพหลบหนลี งมายังเขตปา่ เขาในแคว้น
สิบสองจุไท สิบสองปันนา อีกกลุ่มได้อพยพไปตามทิศตะวันออกเฉียงเหนือของลาว บริเวณทุ่งไหหิน
บรเิ วณเดยี นเบียนฟใู นประเทศเวยี ดนาม และมบี างสว่ นได้อพยพลงมายงั ดนิ แดนประเทศไทย ชาวมง้ ใน
ลาว ไดร้ บั สทิ ธมิ สี ญั ชาตลิ าว เรยี กวา่ “ลาวสงู ” หมายถงึ คนลาวทอ่ี าศยั อยใู่ นเขตภเู ขาสงู ควบคกู่ บั “ลาว
เทิง” หมายถึง คนลาวทอ่ี าศัยอยใู่ นเขตที่ราบสงู เช่น กล่มุ ชาติพันธข์ุ า่ กยุ หรอื สว่ ย เป็นต้น65
ปัจจุบันชาวม้งส่วนใหญ่ในประเทศไทย ตั้งถ่ินฐานอยู่ตามภูเขาสูง หรือท่ีราบเชิงเขาในเขตพื้นท่ี
จงั หวดั เชยี งราย พะเยา นา่ น เชยี งใหม่ แมฮ่ อ่ งสอน แพร่ ลำ� ปาง กำ� แพงเพชร เลย พษิ ณโุ ลก เพชรบรู ณ์
สุโขทัย และตาก มีจ�ำนวนประชากรท้ังสิ้นประมาณ 152,000 คน สถานะของชาวม้งก็เช่นเดียวกับกลุ่ม
ชาตพิ ันธ์ุท่ีอาศัยอยูใ่ นเขตภเู ขาอนื่ ๆ คอื ถูกจัดประเภทเป็น “ชาวเขา” และหรอื “ชนกล่มุ น้อย” เผา่ หนึ่ง
64 โครงการพพิ ธิ ภณั ฑช์ าวเขาออนไลน์. (2560b). ชนเผา่ ม้ง: ประวตั แิ ละความเป็นมา. Retrieved from: http://www.
openbase.in.th/node/751 สบื ค้นเมอื่ 5 พฤษภาคม 2560.
65 กำ� พล จำ� ปาพันธ.์ (2559). เร่อื งเดมิ . น. 181-214.
