Page 36 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 36
10-26 ภาษาถ่ินและวรรณกรรมทอ้ งถนิ่ ไทย
อาชีพของแต่ละคนเหมือนกันบ้างต่างกันบ้าง และการด�ำรงชีวิตก็อยู่ภายใต้ความเชื่อและประเพณี ส่ิง
เหลา่ นล้ี ว้ นปรากฏเปน็ เนอื้ หาของวรรณกรรมมขุ ปาฐะในทอ้ งถนิ่ ภาคใตท้ งั้ นน้ั ดงั นนั้ เนอ้ื หาของวรรณกรรม
ดังกล่าวจงึ จัดกลมุ่ ได้ 3 ประการ คือ อารมณค์ วามรู้สึก การประกอบอาชพี และความเชื่อและประเพณี มี
รายละเอยี ดและตัวอยา่ งดังน้ี
3.1 อารมณ์ความรู้สึก วรรณกรรมมุขปาฐะท้องถ่ินภาคใต้มีเนื้อหาแสดงถึงอารมณ์ความ
รู้สึกของผู้ขับร้องอย่างชัดเจน อารมณ์นั้นมีหลายอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์โกรธ เศร้าโศก แปลกใจ
สดชน่ื ยนิ ดี กลวั และขยะแขยง เปน็ ตน้ อารมณห์ ลากหลายเชน่ นปี้ รากฏใหเ้ หน็ อยา่ งชดั เจนในเพลงกลอ่ ม
เด็กกับเพลงบอก แต่ต่างกันตรงที่เพลงบอกกรณีที่ร้องโต้ตอบกัน อารมณ์ที่แสดงออกมาน้ันเป็นเพียงส่ิง
สมมติ ส่วนเพลงกลอ่ มเดก็ เป็นการขบั รอ้ งคนเดียวจึงนา่ จะแสดงถงึ ภาวะอารมณข์ องผู้ขับร้องที่แทจ้ รงิ
ตัวอย่างเช่นเพลงบอกของเพลงบอกปานบอดซึ่งร้องโต้ตอบกับเพลงบอกเนตร โดยเพลง
บอกปานบอดดา่ เพลงบอกเนตรวา่ พดู ลามกซง่ึ เปน็ เรอื่ งสกปรกยง่ิ นกั ตนจะตกี บั สนั ขวาน เรอื่ งทพี่ ดู นลี้ ว้ น
แตเ่ ปรตหรอื เลวรา้ ย นา่ รำ� คาญเปน็ อยา่ งยง่ิ เมอื่ ใดเพลงบอกเนตรไปบา้ นของตนจะแกงเนอ้ื แลว้ วางยาเบอื่
เสยี ให้ตาย ดงั บทเพลงบอกวา่ (วมิ ล ด�ำศร,ี 2547, น. 86)
มันเก็บมาว่าเรื่องลามก แสนสกปรกเกินเหตุ
อ้ายเพลงบอกเนตรคนน้ี จะโดนตีกับสันขวาน
เรื่องเปรตเปรตเก็บมาว่าเป็นเถา จะท�ำให้เราร�ำคาญ
ไปบ้านปานกินแกงเนื้อ กูเบ่ือเสียให้ตาย
3.2 การประกอบอาชีพ ชาวปักษ์ใต้ประกอบอาชีพหลากหลายไม่ว่าจะเป็นค้าขาย ท�ำนา
ประมง ทอผา้ และเพาะปลูก อาชีพดังกล่าวล้วนปรากฏเปน็ เนอ้ื หาอย่ใู นวรรณกรรมประเภทมขุ ปาฐะ
เพลงกล่อมเด็กบทหนึ่งที่กล่าวถึงการค้าขายท่ีต�ำบลพุมเรียง อ�ำเภอไชยา จังหวัด
สุราษฎร์ธานี มีการตัง้ รา้ นขายของโดยเฉพาะผา้ และทองคำ� ขายสลับกนั ปเี วน้ ปี หากปีปจั จุบนั ขายผ้า ปี
ตอ่ ไปจะขายทองคำ� การคา้ ขายดงั กลา่ วขายดจี นของหมด ไมเ่ พยี งพอสำ� หรบั ลกู คา้ ดว้ ยพมุ เรยี งเปน็ เมอื ง
เก่าซึ่งอยู่ติดทะเล ในอดีตอาจเป็นเมืองท่าส�ำคัญแห่งหน่ึง อีกท้ังผ้าทอที่พุมเรียงก็มีชื่อเสียงมาจวบจน
ปจั จุบัน บทเพลงกลอ่ มเดก็ มีดังนี้ (วรวรรธน์ ศรยี าภยั , 2541, น. 75)
พุมเรียงเหอ มีเบียงพาดผ้า
มีโหฺมโลกค้า ตั้งร้านขายของ
ปีน้ีขายผ้า ปีหน้าขายทอง
ตั้งร้านขายของ ขายเจ้าไม่พอกันเหอ
(เบียง = ระเบียง, โหฺม = หมู่)
