Page 63 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 63
วรรณกรรมทอ้ งถิน่ ภาคใต้ 10-53
ต้ังแต่ท่านมาอุปสมบท จนได้หลองยศเป็นพระครู
นี่เติมว่ากับแมงนานแรงแล้วน้อง ถึงให้แมงว่าลองกะไม่ก้องหู
แมง: ว่าน�ำความจะตกช่วยยกชู ว่าเห็นดูโนราท่ีมาร�ำ
เติม: ถ้ามาถามนักปราชญ์ฉลาดแน่ ถ้าคนแลคนชมว่าคมข�ำ
แมง: ให้ฉานโต้สักหนท่านคนฟัง ว่าคณะเติมร�ำใครจะข�ำกว่า
ออกถิ่นฐานบ้านน่ีอารีกับน้อง พี่น้องได้โสมมนัสา
เขาให้สรวลให้เสพูดกันเฮฮา ท่านมาดูโนรากันบายบาย
ออถิ่นฐานบ้านช่องพี่น้องหาดใหญ่ แกหามีส่ิงไหรมาฝากไม่
มาฝากลุงฝากป้าฝากย่าฝากยาย ไม่ไหรจะได้ไว้ตอบแทน
พรานแมง (ไม่ยอมให้โนราเติมร้องต่อ เร่ิมร้องกลอนเร็วขึ้นเร่ือยๆ จนจบ)
(ค�ำศัพท์: หลอง = ฉลอง, เห็นดู = เอ็นดู, ฉาน = ฉัน, บายบาย = สบายๆ, ออ = ค�ำสร้อย
กลอน, ไหร = อะไร)
จากนัน้ โนราเติมกับพรานแมงสนทนาเปน็ ร้อยแก้วว่า (วราภรณ์ นุ่นแก้ว, 2548, น. 311-312)
เติม: ร้อง ๆ เป็นกลอน เป็นพูดไปเลย พูดเป็นกลอนเลย
แมง: ว่าเพ้อไปนิ
เติม: แล้วท�ำไมพูดเป็นกลอนอย่างน้ัน
แมง: ว่ากลอนไปมั่ง พูดไปมั่ง แหลงไปม่ัง
(ค�ำศัพท์: เพ้อไป = ไปเรื่อยๆ, นิ = นะ, แหลง = พูด)
ตอ่ จากนน้ั โนราเติมก็ขับกลอนโนราเป็นบทบรรยายความว่า (วราภรณ์ นนุ่ แกว้ , 2548, น. 312)
คร้ันดึกล่วงกลัวว่าจะง่วงกันแล้วน้อง ฉันจะร้องเสียให้ฟังนั่งอย่าโฉ
ถ้าไม่ดีก็อย่าด่าโนราโซ ถ้าไม่ดีก็อย่าโทษโกรธว่าแก่
ถึงรูปชั่วถึงตัวเติมไม่ข�ำ คร้ันการเล่นการร�ำไม่ท�ำแส
คนรู้สึกให้นึกกันลองแล ไม่ใช่แก่มะพร้าวเฒ่ามะละกอ
ผมชอบกลอนนักสอนสุนทรศัพท์ มาประดับเรียกใช่ไม่แหละหลอ
ถ้าเตมิ เลน่ สวยสวยชว่ ยกันยอ เลน่ เรอื่ งตอ่ ตามประยกุ ตใ์ หม้ นั หนกุ สกั ทอ่ นคนื
(ค�ำศัพท์: อย่าโฉ = อย่าส่งเสียงดัง, โซ = ไม่ดี เลว, ท�ำแส = เสแสร้ง, แหละหลอ, เหลาะแหละ
แหลง = พูด, หนุก = สนุก, ท่อนคืน = คร่ึงคืน)
