Page 22 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 22
12-12 ภาษาถ่ินและวรรณกรรมทอ้ งถ่นิ ไทย
ตอนที่ 12.2
วรรณกรรมท้องถิ่นของกลุ่มชาติพันธุ์ท่ีมีตัวอักษร
โปรดอ่านหัวเรือ่ ง แนวคดิ และวัตถปุ ระสงคข์ องตอนที่ 12.2 แลว้ จึงศกึ ษารายละเอียดต่อไป
หัวเร่ือง
12.2.1 อักษรของกลุ่มชาติพันธุ์ในวรรณกรรมทอ้ งถิ่น
12.2.2 วรรณกรรมลายลักษณ์คดั สรรของกลมุ่ ชาติพนั ธุ์ในประเทศไทย
12.2.3 วรรณกรรมมขุ ปาฐะคดั สรรของกลมุ่ ชาตพิ นั ธุ์ในประเทศไทยท่ีมตี ัวอกั ษร
แนวคิด
1. อ กั ษรของกลมุ่ คนไท-ลาว มคี วามคลา้ ยคลงึ กนั คอื เปน็ กลมุ่ ทใ่ี ชอ้ กั ษรธรรม กลมุ่ ทเ่ี ปน็ ไท
ทอ่ี ยู่ฝ่ังตะวนั ตกของไทย เชน่ ไทลอื้ ไทใหญ่ ยอง โดยอักษรไทล้ือ คล้ายอักษรล้านนา
ซึ่งได้รับอิทธิพลจากมอญ ส่วนอักษรไทใหญ่ (ลิกตัวไท) พัฒนามาจากอักษรไทใต้คง
เกา่ (คนไทใหญใ่ นยนู นาน ประเทศจนี ) ซงึ่ เปน็ อกั ษรทใ่ี ชใ้ นหมชู่ าวไทใหญท่ ง้ั หมด โดย
ยงั คงมลี กั ษณะกลม เนอ่ื งจากไมไ่ ดเ้ ปลยี่ นไปเขยี นดว้ ยพกู่ นั เหมอื นอกั ษรไทใตค้ ง กลมุ่
ไทที่อยู่ฝัง่ ตะวนั ออก ทมี่ กั เรยี กว่าลาว เชน่ ลาวพวน ญ้อ มักใช้อกั ษรไทนอ้ ย อักษรไท
นอ้ ย หรอื ประเทศลาวเรยี ก อกั ษรลาวเดมิ เปน็ อกั ษรทใ่ี ชเ้ ขยี นภาษาลาวในสมยั โบราณ
(รวมถึงภาษาไทยถิ่นอีสานด้วย) ใชใ้ นการจารกึ เรื่องราวต่างๆในทางโลก อาทิ บนั ทึก
ต่างๆ หนังสอื ราชการ ต�ำรายา เปน็ ต้น สว่ นการจดบนั ทกึ ท่ีเป็นทางดา้ นศาสนา หรือ
เกยี่ วขอ้ งกบั ศาสนาจะนยิ มบนั ทกึ ดว้ ยอกั ษรธรรมลาว หรอื อกั ษรธรรมลา้ นชา้ ง ไททอ่ี ยู่
ฝง่ั ตะวนั ออก ยงั มกี ลมุ่ ทเ่ี ปน็ ไทอพยพมาจากเวยี ดนาม ลาวโซง่ (ไทดำ� ) หรอื ผไู้ ท เปน็
ไทเดิม มีอักษรเกา่ ที่แตกต่างจากอกั ษรกลุ่มลาว บ้างเรียกอกั ษรไทเวียด
2. อ ักษรมอญ เป็นตัวอักษรที่พัฒนามาจากอักษรพราหมี ผ่านทางอักษรปัลลวะ และส่ง
อิทธิพลต่ออกั ษรอืน่ เชน่ อกั ษรพมา่ อักษรไทย อกั ษรลา้ นนา อักษรไทลื้อ และอกั ษร
ธรรมท่ีใช้เขียนคัมภีร์ในอักษรธรรมล้านนาและอักษรธรรมลาว ส่วนกลุ่มอักษรเขมร
พบมากในเขตอีสานใต้และภาคตะวันออก อักษรชวา-มลายู หรือ ยาวี พบมากใน
ภาคใต้ และอักษรจีน ท่ีชาวม้งยังคงใช้ และยังพบการใช้ในกลุ่มคนจีนทุกภูมิภาค ท้ัง
3 ตวั อกั ษรนย้ี งั คงมกี ารใชใ้ นปจั จบุ นั และพบเหน็ ไดท้ วั่ ไปจงึ จะไมแ่ สดงตวั อยา่ ง สว่ นตวั
อักษรของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหร่ียง ซึ่งดัดแปลงมาจากตัวหนังสือพม่าผสมอักษรโรมัน
เป็นอักษรท่ีพัฒนาขึ้นมาใช้ในภายหลังไม่ได้เป็นตัวอักษรดั้งเดิม ในท่ีน้ีจึงจัดให้อยู่ใน
กลุ่มชาตพิ ันธุท์ ไ่ี ม่มตี ัวอกั ษรด้งั เดิมใช้
