Page 26 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 26
12-16 ภาษาถนิ่ และวรรณกรรมทอ้ งถน่ิ ไทย
ไทที่อยู่ฝง่ั ตะวนั ออก ยังมกี ลุ่มทเี่ ป็นไทอพยพมาจากเวียดนาม ลาวโซ่ง (ไทดำ� ) หรอื ผูไ้ ท เป็น
ไทเดิม มอี กั ษรเก่าทแ่ี ตกตา่ งจากอกั ษรกลุ่มลาว บา้ งเรยี กอกั ษรไทเวยี ด
ภาพท่ี 12.5 อักษรไทดำ�
ท่ีมา: http://palungjit.org/threads สืบค้นเม่อื วันท่ี 29 กรกฎาคม 2560.
อกี กลมุ่ อกั ษรคอื อกั ษรมอญ และอกั ษรเขมร อกั ษรมอญเปน็ ตวั อกั ษรทพี่ ฒั นามาจากอกั ษรพราหมี
ผ่านทางอกั ษรปลั ลวะ และส่งอทิ ธิพลตอ่ อกั ษรอน่ื เช่น อักษรพมา่ อกั ษรไทย อกั ษรลา้ นนา อักษรไทลื้อ
และอักษรธรรมท่ใี ช้เขียนคัมภรี ์ในอกั ษรธรรมล้านนาและอกั ษรธรรมลาว
อักษรมอญท่ีเก่าแกท่ สี่ ดุ น้ัน ค้นพบในประเทศไทย หลักฐานทพี่ บคอื จารึกวดั โพธริ์ ้าง อายรุ าว
พุทธศตวรรษที่ 12 เป็นอักษรมอญโบราณท่ีเก่าแก่ที่สุด ในบรรดาจารึกภาษามอญที่ได้ค้นพบ ในแถบ
เอเชียอาคเนย์ท้ังหมด ปรากฏเป็นจารึกที่เขียนด้วยตัวอักษรปัลลวะที่ยังไม่ได้ดัดแปลงให้เป็นอักษรมอญ
และได้พบอักษรท่ีมอญประดิษฐ์เพ่ิมข้ึน เพ่ือให้พอกับเสียงในภาษามอญ แสดงว่ามอญใช้อักษรปัลลวะ
ในการสอ่ื สาร
