Page 30 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 30
12-20 ภาษาถ่นิ และวรรณกรรมทอ้ งถิ่นไทย
ท่ีชอบด่าว่า ทุบตี ขม่ ขู่ และไมย่ อมใหห้ ยุดพกั บ้างก็บ่นถึงความทกุ ข์ทรมานในการเดินทาง ทั้งปวดขา
ปวดหลัง เป็นตน้
ดว้ ยความเกรงกลวั ตอ่ บาปและเมตตาตอ่ ววั เมอ่ื คา้ ขายเสรจ็ แลว้ รตั นมณจี งึ ไมย่ อมซอื้ ของบรรทกุ
ใสห่ ลงั ววั ในเทย่ี วทเี่ ดนิ ทางกลบั เพราะเกรงวา่ ววั จะไดร้ บั ความทกุ ขท์ รมาน จงึ ทำ� ใหข้ าดทนุ ในการคา้ ไมม่ ี
เงินไปจ่ายค่าวัวที่ซื้อมา รัตนมณีกลุ้มใจมาก วัวตัวหนึ่งเห็นว่ารัตนมณีได้รับความเดือดร้อนจึงบอกที่ฝัง
ขมุ ทรัพยใ์ ห้ วัวบอกวา่ มีบ่อเงินอยทู่ ใี่ ตเ้ สาเรอื น บ่อทองอยู่กลางลานบา้ น รตั นมณจี ึงขดุ สมบตั แิ ลว้ น�ำไป
จ่ายคา่ ววั จนครบ ปู่อรสคีพ่อเลีย้ งนัน้ กร็ กั ในตัวรตั นมณมี าก เมื่อเขาพบเหน็ ผู้คนท่ีทรมานสัตวค์ ร้ังใดก็จะ
นำ� เงินไปซอ้ื แล้วนำ� ไปปล่อยในปา่ อยูเ่ สมอ
ในทา้ ยที่สุดรัตนมณไี ด้ลาป่อู รสคพี อ่ เลย้ี งไปบำ� เพ็ญภาวนาอย่ใู นป่า โดยนำ� เปลอื กหนังปอมาห่อ
หมุ้ รา่ งกายและไปนง่ั สมาธอิ ยบู่ นตน้ นโิ ครธาใหญต่ น้ หนงึ่ กนิ หวั เผอื กหวั มนั เปน็ อาหาร และฟงั เสยี งสรรพสตั ว์
สนทนากนั แทนเสียงดนตรีปพ่ี าทย์เป็นระยะเวลานาน
กล่าวถงึ พระญาพรหมเทศ แห่งเมืองรัมมวดี มีธดิ างดงามเจ็ดคน พระองค์ตอ้ งการหาคคู่ รองให้
ธดิ าทกุ คน แตน่ างยอดฟา้ พมิ พา ธดิ าคนสดุ ทอ้ งไมป่ รารถนาจะมคี คู่ รอง เพราะตอ้ งการอยรู่ บั ใชพ้ อ่ แมต่ าม
บุญกรรมที่ท�ำมา พระญาพรหมเทศจึงมบี ญั ชาใหป้ า่ วประกาศหาทุคตะยากจนขน้ แคน้ รวมถึงคนทรี่ ปู ร่าง
อัปลกั ษณน์ านาประการให้มารวมกนั เพ่อื จะเลอื กมาเป็นสามขี องธิดาองค์สุดท้อง เพอ่ื เป็นการลงโทษ แต่
ในบรรดาทุคตะยากจนและคนอัปลักษณ์จ�ำนวนหลายหมื่นท่ีมาชุมนุมกันน้ัน ต่างยังไม่เป็นที่พอพระทัย
ของพระญาพรหมเทศด้วยเหตุผลท่ีว่า “เสื้อผ้า และหน้าตาของคนเหล่าน้ันยังดีอยู่” ในขณะน้ันมีมูเซอ
พรานป่าได้ไปพบรัตนมณีโพธิสัตว์ที่นุ่งห่มเปลือกไม้หนังปอ บ�ำเพ็ญบารมีบนต้นไม้ คิดว่าอาจเป็นสัตว์
ประหลาด ผี หรือสัตว์ร้าย จึงรีบนำ� เร่อื งไปกราบทลู พระญาพรหมเทศ พระญาให้ทหารมาจับตวั รัตนมณี
เขา้ ไปในวงั ทรงพอพระทยั ในความเปน็ “ไอห้ นุ่ ผหี นงั ปอ” ของพระโพธสิ ตั วเ์ ปน็ อยา่ งมาก จงึ ยกพระธดิ า
องคส์ ดุ ทอ้ งให้ ผคู้ นตา่ งหวั เราะและแสดงความสงั เวชตอ่ บพุ กรรมของบคุ คลทงั้ สอง นางยอดฟา้ พมิ พาไมม่ ี
ความโกรธเคอื งในบิดาตา่ งอย่างใด ไดแ้ ตเ่ พียงมองหุ่นผหี นงั ปอและรำ่� ไหอ้ ยูม่ ไิ ด้ขาด
รตั นมณโี พธสิ ตั วเ์ มอ่ื หลดุ จากเชอื กทถ่ี กู มดั มา จงึ รบี วง่ิ กลบั เขา้ สปู่ า่ ตามเดมิ พระธดิ ายอดฟา้ พมิ พา
ได้วิ่งตามรัตนมณีโพธิสัตว์เข้าไปในป่า เมื่อถึงต้นนิโครธารัตนมณีโพธิสัตว์ก็ปีนขึ้นบนต้นไม้เพื่อบ�ำเพ็ญ
บารมีเช่นเดิม และไม่ยอมลงมาหานาง ทง้ั ได้บอกให้นางกลบั บ้านเมอื งไป เพราะพระองค์ไม่เหมาะสมจะ
เป็นคูค่ รองของธดิ ากษัตรยิ ์ ด้วยบพุ กรรมของบคุ คลท้งั สองในอดีตชาติ ส่งผลใหพ้ ระธิดายอดฟ้าพิมพายงั
คงรอคอยและยอมลำ� บากอยใู่ นปา่ ใกลๆ้ รตั นมณี นางไดน้ อนเฝา้ พระโพธสิ ตั วอ์ ยบู่ นพน้ื ดนิ ณ โคนตน้ ไม้
ท้ังสองได้รับความทกุ ข์ ความล�ำบากเปน็ อย่างยง่ิ
รอ้ นถงึ พระอนิ ทรท์ เ่ี ลง็ เหน็ ความทกุ ขย์ ากของคนทงั้ สอง จงึ ลงมาเสกใหห้ ลบั ใหลพรอ้ มใหพ้ ระวษิ ณ-ุ
กรรมเนรมิตประสาทราชวัง หอค�ำ และบ้านเมืองอันรุ่งโรจน์อลังการพรั่งพร้อม ณ กลางป่า บริเวณต้น
นิโครธานั้น ท้ังจัดแจงเปลี่ยนเส้ือผ้าภูษา เคร่ืองประดับรัตนาอาภรณ์ให้แก่คนท้ังสองให้มีความงดงาม
อลังการย่ิงนัก และอมุ้ มานอนแนบขา้ งกนั บนพระแทน่ ทองคำ� ประดับแกว้ มณี พระอินทรไ์ ดแ้ ต้มจารึกบอก
กลา่ วไวว้ า่ ไดล้ งมาชว่ ยเนรมติ ปราสาทราชวงั ให้ เมอื่ ทงั้ สองตน่ื ขนึ้ มากพ็ บขอ้ ความและสงิ่ ตา่ งๆ ทพ่ี ระอนิ ทร์
