Page 31 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 31
วรรณกรรมท้องถน่ิ ของกลมุ่ ชาตพิ ันธุ์ในประเทศไทย 12-21
ได้เนรมิตไว้ ขึงได้ขึ้นเสวยราชย์ครองเมือง ปกครองไพร่ฟ้าอาณาประชาราษฎร์ด้วยความผาสุกร่มเย็น
ตั้งแต่น้ันสบื มา
ตวั อย่างวรรณกรรมนิทานชาดกพื้นบา้ นเร่ือง “ท้าวแบ้” ของชาวไทยพวน จงั หวดั นครนายก ซึ่ง
ในสมยั ก่อน ชาวไทยพวนในชุมชนต่างๆ ในอ�ำเภอปากพลี จังหวัดนครนายก มีวฒั นธรรมการอ่านนทิ าน
ลายลักษณ์ในงานงันเฮือนดี บญุ เขา้ พรรษา และอยูก่ รรม ซึง่ แสดงให้เหน็ ถงึ ความนิยมและการแพร่หลาย
ของนิทาน โดยเฉพาะนิทานชาดก ชาวไทยพวนเชื่อว่าตัวละครเอกในนิทานชาดก คือ พระโพธิสัตว์
จริยวัตรของพระโพธิสัตว์หรือตัวละครเอกในนิทานชาดก คือ แบบอย่างคุณงามความดีที่ชาวไทยพวน
เช่อื ถือและศรัทธา ดังเชน่ ตัวละครเอก
ในเร่ืองท้าวแบ้ ซึง่ มโี ครงเรอ่ื งคลา้ ยนิทานสังขท์ อง ในนิทานเรอ่ื งท้าวแบ้ ตอนทท่ี า้ วแบแ้ ละนาง
ท�ำมาช่วยเหลือนางค�ำหยาดและเจ้าเมืองมิถิลา ผู้จารได้แทรกวาทะให้ผู้อ่านย�้ำเตือนผู้ฟังทุกคนให้ต้ังมั่น
ในการทำ� บุญสร้างกศุ ล ทอดกฐนิ เพอ่ื สะสมผลบญุ ไวส้ ำ� หรบั ชาตหิ น้าว่า (ภาณพุ งศ์ อุดมศลิ ป, 2559)
ฟังเย้อเจ้าท้ังหลาย จ�ำจื่อเอาทอนทั้งพ่อฮ้างทั้งหม้ายซูคน แดเนอ ไผผู้ทานทอดไทยกันถินอัน
ประเสริฐดีเจ้าเอย บ่ห่อนตกต�่ำค่อยใจโหดสามานเจ้าเอย เป็นแต่บุญหลังยู่ซุกส่งเถิงพายหน้า...
ในเรื่องท้าวแบ้ เมื่อท้าวแบ้ได้ครองเมืองแล้วก็ไม่เคยลืมนายส�ำเภาและย่าจ�ำสวนท่ีเคยให้ความ
ช่วยเหลือและเลี้ยงตนมา จึงให้เสนาไปตามหานายส�ำเภาและย่าจ�ำสวนแล้วรับมาเล้ียงดูอย่างมีความสุข
ซงึ่ แสดงถึงความกตญั ญกู ตเวทีของทา้ วแบท้ ี่มีตอ่ ผู้มพี ระคณุ ความว่า
อันว่าเทวีเจ้าทั้งสองนางนาด เทียมพ่างข้างบาท้าวอยู่เย็น เจ้าก็อยู่ชอบแท้ทศราชครองธรรม...เจ้า
ก็ทรงอยู่สร้างเสวยราชทุมมาพอประมาณสามขวบปีมา เจ้าก็คิดถึงไทยไอยะโกตนย่า บาก็คิดบ่แล้ว
น�ำแท้ย่าตน อันว่าบุญคุณเจ้าจ�ำสวนมีมากจีงแล้ว ยามทุกข์ไร้มีแต่ไอยะโกแท้นา...อันว่าปิตตาเจ้า
นายสะเพาตนพ่อก็ดี เจ้าก็หากทุกข์หมื่นซ้�ำ น�ำแท้แต่หลังแท้นา บัดนี้จักใช้ดุงดั้นขอย่าไอยะโก เขา
มาเป็นมาตาอยู่น�ำ เพ่ือนเลี้ยง ท้ังปิตตาเจ้านายสะเพาตนพ่อก็ดี ให้เอามาพร�่ำ พร้อมเพียรเลี้ยงพร่�ำ
กัน...
คณุ ลกั ษณะนสิ ยั ความกตญั ญขู องชาวไทยพวนเกดิ จากการปลกู ฝงั คา่ นยิ มโดยใชน้ ทิ านชาดกเปน็
เคร่ืองชี้น�ำ ขณะเดียวกันโครงสร้างทางสังคมของชาวไทยพวนก็มีความผูกพันกันอย่างใกล้ชิดอยู่แล้ว
ครอบครัวไทยพวนจะอาศัยอยู่ร่วมกันท้ังพ่อแม่ลูกและปู่ย่าตายาย ซ่ึงเป็นครอบครัวท่ีอบอุ่น จึงส่งผลให้
ชาวไทยพวนมีค่านิยมด้านความกตัญญูที่โดดเด่น คุณลักษณะดังกล่าว ชาวไทยพวนได้ให้ความเห็นว่า
“คนพวนจะสอนลูกสอนหลานเสมอว่าให้รักญาติพ่ีน้องและมีความกตัญญูต่อบิดามารดาและผู้มีพระคุณ
จะต้องเล้ียงดูพ่อแม่ปู่ย่าตายาย ใครเป็นผู้มีความกตัญญูก็จะประสบแต่ความสุขความเจริญ” (ภาณุพงศ์
อดุ มศิลป, 2559)
