Page 36 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 36
12-26 ภาษาถ่นิ และวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
บ่าวหมอนกิว่ เล้ยี งหมา แมว และหนู ไว้อยา่ งละหน่ึงตวั เลา่ ลือกนั ว่าคนและสัตวพ์ ูดจากันรู้เรอ่ื ง วนั หนึ่ง
บ่าวหมอนก่ิวก็ส่ังให้หมาแมวหนู ไปเอาแก้วสารพัดนึกของเศรษฐีต่างเมืองมาให้ สามสัตว์เดินทางไปถึง
ตัวเศรษฐี กพ็ บวา่ เศรษฐีหวงแก้วสารพัดนกึ มาก กระทงั่ เวลานอน กย็ งั อมไว้ในปาก หนูรับหนา้ ทเี่ ลยี เท้า
เศรษฐี จนเศรษฐจี าม “ฮดั เช้ย” แก้วกห็ ลุดออกจากปาก แมววง่ิ ปราดเข้าไปคาบแก้วได้ เจา้ หนูอาสาจะ
คาบแกว้ วา่ ยข้ามแม่น�้ำ เจ้าหมากบ็ อกว่าปากเอง็ เล็กนกั ปากแมวก็ไมแ่ นใ่ จว่าจะเอาแก้วอยู่ จงึ รับหนา้ ที่
คาบแกว้ ไวเ้ สียเอง หมาว่ายถงึ กลางแมน่ ้�ำก็รู้สึกเหนอ่ื ย อ้าปากหายใจ แก้วก็หลดุ ลงนำ�้ ปลาตัวหน่ึงวา่ ย
ผา่ นมากค็ าบเอาแกว้ ไป ฤทธแิ์ กว้ วเิ ศษ ทำ� ใหป้ ลาผยองลำ� พองจนจมไมล่ ง วา่ ยไดแ้ ตบ่ นผวิ นำ้� พอดเี หยย่ี ว
ใหญบ่ นิ ผา่ นมา กไ็ ดท้ โี ฉบกนิ ปลา เปน็ อนั วา่ ตอนจบของเรอ่ื งนเ้ี หยย่ี วไดท้ ง้ั ปลาและแกว้ สารพดั นกึ ไปครอบ
ครอง โดยไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย นิทานเรื่องน้ี ผู้ใหญ่ไทยโซ่ง สอนลูกหลานให้รู้ว่า “สิ่งใดท่ีไม่ใช่
ของเรา จะเอามาเป็นของเราอยา่ งไร ก็อยู่กับเราก็อยู่กับเราไดไ้ ม่นาน”
ตวั อย่างปริศนาค�ำทายของกลุ่มชาติพันธุ์ไทด�ำ (ลาวโซง่ ) (ปิยวรรณ สขุ เกษม, 2560)
อะไรเอ่ย ปรศิ นาคำ� ทายของไทยโซง่ และคำ� แปล เฉลย
โตฮังเล้ย จงิ เจ้าเห็น ก�ำมาเสีย พระอาทิตย์
อะไรเอ่ย
โตฮงั เลย้ ตอนเชา้ เห็น เย็นมาหาย มะขาม
อะไรเอย่ กระบงุ อยู่เนาะ กะแซะอย่กู วง พริก
โตฮังเล้ย กระบงุ อย่นู อก สาแหรกอยู่ใน กล้วย
อะไรเอย่ บแ่ ดงไปเทยี่ ว บเ่ ขียวอยเู่ ฮอื น ข้าวโพด
โตฮังเล้ย นายแดงไปเท่ียว นายเขียวอยบู่ ้าน
อะไรเอย่ ตง๊ั เนาะเป็นพระ ตั๊งกวงเป็นชี
โตฮังเล้ย ขา้ งนอกเป็นพระ ขา้ งในเป็นชี
อะไรเอย่
เด็กน้อยไวจ้ กุ แกะ
เดก็ น้อย ไว้ผมจกุ
