Page 33 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 33
วรรณกรรมท้องถิน่ ของกลมุ่ ชาติพันธ์ุในประเทศไทย 12-23
ภาพที่ 12.7 หนังสือเด็กวัด (เลจิ กป์ ล่ายแพ่ว์)
ที่มา: https://www.facebook.com/RamannMon/
นอกจากนีม้ สี �ำนวนโวหารสอดแทรกไว้จำ� นวนมาก เช่น “หากไมร่ หู้ นังสอื จะโงเ่ หมือนลิงแก่ ปีน
ขน้ึ ยอดไมน้ ่ังตากฝน...” เปน็ สำ� นวนท่เี กิดจากการเรียนรูธ้ รรมชาติของลิงโดยแท้ กลา่ วคือ เมอื่ เมฆฝนตั้ง
เคา้ บรรดาลงิ แสมตามปา่ ชายเลนจะรวบยอดทางจากเขา้ หากนั แลว้ มดั ไวเ้ ปน็ กลมุ่ คลา้ ยกระโจม แตแ่ ทนท่ี
จะเขา้ ไปหลบฝนอยภู่ ายใน กลบั ขนึ้ ไปนงั่ อยบู่ นยอดทางจากทมี่ ดั เอาไว้ รวมทงั้ ปรากฏคา่ นยิ มความรกั ใน
ชนชาติ หรือชาติพันธุ์ ในงานวรรณกรรมของพระอะเฟาะหลายเรื่อง โดยเฉพาะหนังสือเด็กวัด ระบุไว้
ชัดเจนว่าวัตถุประสงค์ในการแต่งน้ัน “แต่งขึ้นด้วยความรักและเมตตา หวังให้เกิดประโยชน์แก่ชาวมอญ
ด้วยภาษาของชาวเมาะตะมะ สำ� หรับลูกหลาน จะไดฝ้ ึกฝนให้มีความรู้ …”
วรรณกรรมเขมรถน่ิ ไทย เรื่องคนสุรินทร์สอนลูก เปน็ วรรณกรรมพ้ืนบา้ นประเภทคำ� สอน เขยี น
ด้วยอักษรเขมร เป็นบทร้อยกรองกลอนส่ีหรือกากคติ ยาว 17 หน้า พบท่ีวัดในเมืองสุรินทร์ มีใจความ
ส�ำคัญดังน้ี (คณะกรรมการฝ่ายประมวลเอกสารและจดหมายเหตุในคณะกรรมการอ�ำนวยการจัดงาน
เฉลมิ พระเกียรติ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอย่หู วั , 2544)
