Page 86 - ภาษาถิ่นและวรรณกรรมท้องถิ่นไทย
P. 86
8-76 ภาษาถนิ่ และวรรณกรรมทอ้ งถน่ิ ไทย
บัดนี้จักล่าวเถิง กาด�ำน้อย พลหลวงหลายมาก
ดูด่ัง คนมากล้น พอล้านโกฏิกือ
ท้าวก็ จัดแจ่งช้าง ตัวอาจพอพัน
นายคอขับ คู่ตัวทั้งท้าย
อัสโสม้า อาซาไนตัวอาจ
ท้าวก็ จัดพร่�ำพร้อม เอาได้ดั่งเดียว
กับท้ัง เงินค�ำพร้อม พอแสนตาชั่ง
กับท้ัง ข้าช่วงใช้ โดยได้ฮอดพัน
บอระบวนแล้ว ดาดีตกแต่ง...
(ปรชี า พณิ ทอง, 2527, น. 127)
เม่ือน้ัน พญาหลวงเจ้า พระราชเรงโย
พระก็ เนืองค�ำตรัส อาชญาเป็นเจ้า
พระก็ เกณฑ์เอาได้ วันดีอมุตตะโชค
เฮาจัก มาพร้อมพร้อม ดาตั้งสู่ขวัญ
อุตตมะโชคแท้ ยามแถใกล้เท่ียง
ควรที่ เอาแจ่มเจ้า ทั้งสองเฮียงคู่
สูอย่าช้า โฮมพร้อมพร่�ำกัน
กับทั้ง กษัตริย์แท้ มเหสีน้อยหนุ่ม
มานั่งล้อม เป็นถ้องถี่ถัน
(ปรีชา พิณทอง, 2527, น. 137)
ประเพณีการตาย ในเร่ืองขลู ูนางอั้ว เมื่อกล่าวถงึ ตอนทเี่ จา้ เมืองกายไดถ้ งึ แกก่ รรม ยงั ความเศรา้
โศกมาให้แก่มเหสี นางสนม ข้าราชบริพารเป็นอย่างมาก เหล่าเสนาอ�ำมาตย์ต่างก็จัดเตรียมงานศพและ
ทยอยกันมาเคารพศพและมเหสีก็ได้น�ำเอาแก้วแหวนเงินทองและเสื้อผ้ามาท�ำบุญอุทิศให้แด่เจ้าเมืองกาย
เสร็จแล้วก็น�ำเอาอาหารหวานคาวมาเลี้ยงดูแขกผู้คนท่ีมาร่วมงานศพ ซ่ึงภาคอีสานเรียกว่า “งันเฮือนดี”
ซง่ึ ไดเ้ ก็บศพไวเ้ ปน็ เวลา 1 ปี แล้วจงึ ท�ำพิธฌี าปนกจิ บนเชิงตะกอนดว้ ยไมจ้ ันทนห์ อม แล้วสรา้ งเจดยี เ์ พื่อ
บรรจุอฐั ิทบั บนที่เผาและประดบั ตกแตง่ ดว้ ยทองค�ำอย่างสวยงาม ดังขอ้ ความว่า
