Page 50 - ลักษณะภาษาไทย
P. 50
7-40 ลกั ษณะภาษาไทย
4.3 การสูญคาศัพท์ในภาษาไทยมาตรฐาน แต่ปรากฏในภาษาถิ่น เป็นการเปล่ียนแปลงของคาที่
คาหน่ึงคาใดไม่ปรากฏใช้ในภาษาไทยมาตรฐาน แต่ปรากฏใช้ในการส่ือสารของภาษาถิ่นแต่ละถ่ิน
ตัวอยา่ งเช่น
เกอื ก
คาวา่ เกอื ก หมายถึง “รองเท้า” ดังข้อความในกฎหมายตราสามดวงทวี่ ่า
“มาตราหนึ่ง ถ้าเกิดวิวาทกันในที่บ่อนนายบ่อนแลนักเลง เปนพญาณ ถ้าวิวาทกันในท่ี
โรงทาเกอื กชา่ งเกอื กเปนพญาณ”
จากตวั อยา่ งคาขา้ งต้นจะเห็นไดว้ า่ คาว่า เกือก หมายถึง “รองเท้า” ซึง่ ในปจั จุบนั จะปรากฏคานี้
ในภาษาถิ่นและมักใช้เป็นภาษาปาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 ปรากฏคาน้ี โดย
ระบวุ า่ เป็นภาษาปาก ดังนน้ั คาวา่ เกือก จึงไมป่ รากฏใช้สอื่ สารทัว่ ไปในภาษาไทยมาตรฐานแต่ปรากฏใช้
ในภาษาถิ่น
ใจข้ึน
คาวา่ ใจข้ึน หมายถึง “ดีใจ, มีปตี ิ” ดงั ข้อความท่ปี รากฏในสมัยสโุ ขทยั ว่า
“แผน่ ดนิ อันหนาคลาลัน่ บนั เฟอื น พนมเห็นใจข้ึนหนกั หนา”
จากตัวอย่างคาข้างต้นจะเห็นได้ว่า คาว่า ใจขึ้น หมายถึง “ดีใจ, มีปีติ” ซึ่งไม่ปรากฏใช้ใน
พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 และไม่ใชใ้ นภาษาไทยมาตรฐาน อุดม ร่งุ เรืองศรี (2534,
น. 359 อ้างถึงใน ณัฐวรรณ ชั่งใจ, 2561, น. 131) กล่าวว่า คาน้ีปรากฏในภาษาถิ่นเหนือ หมายถึง
“เกิดความต้องการ ฉุกใจ ท่ีอาจใช้อธิบายความได้ท้ังในแง่ดีและร้าย เช่น ไม่พอใจหรือเกิดความอยาก
ในทนั ที” ดงั น้นั คาว่า ใจขนึ้ จงึ ไมป่ รากฏใชส้ ือ่ สารท่ัวไปในภาษาไทยมาตรฐานแตป่ รากฏใชใ้ นภาษาถ่ิน
